De laatste tijd reizen The Lasses de aardkloot rond met persoonlijke interpretaties van  traditionele folk. Nauwelijks een jaar nadat Sophie Janna en Margot Merah elkaar ontmoeten in een Ierse pub is het debuutalbum een feit. Na het uit 2015 daterende Daughters volgde de doorbraak met Undone. Ondertussen overtuigden de dames afzonderlijk met solowerk, Janna met het epeetje Wide World, op Take Heart verkende Margot met hulp van Alan Mc Lachlan  de Schotse folkroots na een onzekere periode van ziekte.

Weliswaar genietbare werkstukken maar als de ongedwongen zangstemmen samenkomen in harmoniërendezang partijen gebeurt er iets bijzonders, het is de onwaarschijnlijke natuurlijke blend die het verschil maakt. Dat wordt meteen geëtaleerd in een a capella uitvoering van Ewan MacColl’s Fisher Lassies, één van het dozijn interpretaties van Schotse traditionals aangevuld met hedendaags werk.

Er is veel zorg besteed aan de instrumentatie, de zangeressen hanteren naast akoestische gitaren en ukelele de karakteristieke percussie van bodhrán. Jonas Koolen verzorgt weerom de productie en is alomtegenwoordig als multi-instrumentalist, zijn geïnspireerde snarenbijdragen worden aangevuld met onmisbare bijdragen op whistle en de Ierse doedelzak op de schoot van Stijn van Beeck.

Stemmige pianoklanken en akoestisch snarenwerk introduceren Lang Road Doon, oorspronkelijk in het Schots aangeleverd door Steve Byrne en zodoende uitgevoerd, het harmonicaspel dat je hier ontwaart is van Merah afkomstig.

The Farewell, een stokoud gedicht van poëet Robert Burns, ademt een diep verlangen naar de groene eilanden uit, als in oorlogstijden zich het onvermijdelijke, definitieve afscheid aankondigt. Rivers Run is een andere, vertrouwde metafoor in menig Schots liedje, Karine Polwart is naar verluidt een van de favorieten van The Lasses .

Mingulay ontdekte Margot en Jeanne tijdens een Amerikaanse tournee, ze deelden het podium met Thimothy Hull, die hen de song voorzong na de show. Het is een in de jaren dertig  gecomponeerde schipperssong  gebaseerd op een Gaellic traditonal, hier in diep ontroerende uitvoering met vocale versterking van Koolen, met op de achtergrond accordeon en fluisterende klarinettonen.

Van uitgelaten markttaferelen in Falkirk op dartele mandolinetonen gaat het naar een dramatische liefdesdrama, het idyllische Jack o’Hazeldean. Na Star of the Bar, een hemels a capella intermezzo volgt nog een uit de 18^de eeuw afkomstig verhaal en een in weemoed gedrenkt afscheidshymne. Een thema dat nooit ver weg is in het Schotse repertoire en met sublieme, indringende vertolkingen door het Nederlandse duo The Lasses bedacht wordt op Near Far.