Na het bepaald niet misselijke Open Door Policy uit 2021 en het bijzonder verdienstelijke soloalbum van Craig Finn, A Legacy of Rentals, het jaar daarna, trakteert het Hold Steady kamp ons alweer op een release. De band klinkt al jaren niet meer zo heftig als op de eerste albums maar aan kwaliteit heeft The Hold Steady niet of nauwelijks ingeleverd. Vooral sinds de terugkeer van toetsenist Franz Nicolay in 2016 zit de band weer op een solide spoor.

De teksten van Hold Steady frontman Craig Finn zetten nog steeds veelal mensen centraal die in de problemen zijn geraakt, op het sociale vlak vastlopen, die teveel drinken, drugs nemen of aan de medicijnkast hangen. Ook het leven op en rond de podia is een terugkerend element. Finns praatzang en lijvige teksten laten soms minder ruimte voor muzikaal vernuft, puntigheid en dynamiek; zijn rol als verteller is groot. Het is niet verwonderlijk dat hij de teksten van een aantal soloalbums al in boekvorm uitgaf.

Zo kort op de vorige releases lijkt The Price of Progress meer van hetzelfde, zij het dat de plaat daarmee dus wel weer dik in orde is. Na de relatief radiovriendelijke, slepende poprock van Grand Junction volgt er met Sideways Skull een pittigere song met koortjes die wat terug lijkt te grijpen op zowel de (punk/wave)rock van de late jaren zeventig als de Amerikaanse indierock van de jaren tachtig. Carlos is Crying opent muzikaal lichtvoetig. Tekstueel is het een lijvig portret over oude vrienden die bijeenkomen. Een ervan, Carlos, stort mentaal in elkaar. Het blijkt al een tijd niet goed te gaan. De muziek wordt dan ook rauwer, gaandeweg de song. Understudies laat funky bas, scherpe gitaartjes, koortjes en een groovend middenstuk horen. Als omlijsting van Finns vertellingen klinkt dit zeker verfrissend. Het nachtleven na optredens staat centraal:  ‘When a star is born, the habit begins forming / It’s hard to get to sleep after performing’.

Het zijn toch vooral de personages en situaties binnen de songs die beklijven op The Price of Progress. De muziek is zeker effectief en smaakvol maar dienend. Sixers handelt over de onhandige toenaderingspogingen van een vrouw tot haar buurman. The Birdwatchers is een van de tracks met blazers en een pakkend verhaal over twee mannen die tijdens hun onderneming meer aantreffen dan ganzen en hoenen. Gaat het hier om een rechtse militie? Het is niet geheel duidelijk. ‘At first we were suspicous but we drank ourselves complicit’.

De southern rock van City at Eleven is welkom, net als de ‘waltzende’ lounge van Distortions of Faith, met een mooie instrumentale uitloop. Het afsluitende Flyover Halftime is weer wat rauwer en neemt ons mee naar een sportwedstrijd waar iemand uit het publiek zich niet weet te gedragen. Hiermee komt The Price of Progress ten einde, een plaat die mooi aansluit bij de eerdergenoemde albums van de afgelopen jaren maar daardoor ook geen echt opzien baart. Vooral muzikaal gezien kan de band bij volgende releases wel een meer uitgesproken koers gebruiken. Hoe zich dat dan gaat verhouden tot Craig Finns rol binnen de band is een interessante vraag.