Met een sexy funky groovende bas kom je tegenwoordig een heel eind. Maar stiekem is het wel heel leuk als de bassist zich als een eigenzinnige relschopper presenteert. Brent Mijnendonckx schuift die hele Belgische erfenis aan de kant en we wanen ons weer net in de tijd van voor de grote dEUS doorbraak, dat het vanuit Nederland opererende Konkurrel label, de een na de andere experimentele artpunk band binnen vist. Denk aan breed vernieuwers als Dog Faced Hermans, Victims Family, Nomeansno, De Kift en Megakronkel. Een zeer interessante periode waarvan The Guru Guru nu bewust, dan wel onbewust de vruchten plukt.

Het excentrieke vijftal geeft een poppy twist aan hun noisy posthardcore geluid. Hun complexe structuurverstoringen ontstaan als eindproject op de PXL Hogeschool in het Belgische Limburg, en levert eerder al het stuiterende PCHEW en het meer dwars freakende Point Fingers af. Heerlijke compromisloze gekte, waarbij de afwijkende songstructuren van groter belang zijn dan de uiteindelijke tracks. Op Make (Less) Babies staan vooral echte kop en staart liedjes, en gebruikt Tom (The Bomb) Adriaenssens zijn stem nog melodieuzer. Het roekeloos gefrustreerd van zich afschreeuwen heeft hij tot een minimum teruggebracht. Make (Less) Babies is toegankelijker dan de eerdere platen, met getemperde woede, maar met evenveel passie.

De gestoordheid zit hem vooral nog in de geniale songtitels vondsten en de humorvolle anticonceptie albumtitel. Uiteindelijk zijn de liedjes de kindjes van The Guru Guru. De een stronteigenwijs, de ander dromerig afwezig, en er loopt altijd wel een ongeleid projectiel rond. Nazaten van onenightstands, bastaard afstammelingen van eerdere geboortes, en zorgvuldig geplande reageerbuisbevruchtingen. Make (Less) Babies hoe verzin je het! Het stomme is dat er achter die titels ook nog vaak een treffende boodschap schuilgaat. Draait de wereld om ons heen in alle gekte door en brengt The Guru Guru eigenlijk niet gewoon een milde verslaglegging ten gehore.

De Not Awake (The Baseballs) freakpunk is muzikaal gezien dan wel een euforische homerun, tekstueel laat de track zich als een nietszeggende volgeling bespelen. Het leven in een haastige maatschappij waarin prestatiedrang het genot verdringt en nepnieuws de geloofwaardigheid van het journaal in twijfel trekt. Information overload Lotta Tension kortsluiting in de gemanipuleerde doorgebrande hersencellen. Een prachtig opbouwende track met een explosief emocore eindstuk. Het leven hangt niet van geluksmomenten af, het is allemaal ingecalculeerd, voorgekauwde Jack Shit / Jackpot nonsens. Alarmfase 1 postpunk gitaargeweld met voorgeprogrammeerde ronkende basprojectielen. Net als die repeterende bas bewonen we in onze eigen Lemon-aid, Lemon-cello (Bear Dance) bubbel. We herhalen het aangeleerde kunstje tot in de eeuwigheid. Leven in onze zelf gedraaide stronthoop.

De maatschappelijke scheefhouding vindt zijn tragische sombere weerwoord in Saint-Tropez waarbij groot kapitalisten zich druk maken over het financiële behoud van hun vakantiewoning. Zo kijkt men daar tegen de armoede aan, als een afschuivend luxeprobleem, de onderklasse als afdank product. In de nabije toekomst prijzen we onszelf de hemel in met inheemse vissoorten die onze wateren binnen dobberen. Het melodieuze dromerige licht jazzy In 2073 (Plenty of Other Fish in the Sea) cross-over is slechts een simpel voorbeeld van de opwarmingsproblematiek en dreigende milieu vernauwing.

Toch gaat The Guru Guru niet voor een directe frontale aanval, maar kiezen ze voor een sluimerende aanpak. Troostend meegaand in de Oh, Me (I Can’t Complain) ballad. In de Make (Less) Babies freakpower titeltrack voel je de voorbijsnellende adem van Devo in je nek. Met de zonnige Supply on Demand (Sunshinin’ on My Dinin’) new wave wanen we ons op de warme jaren tachtig stranden. Dat de Middellandse zeeën door de vers geloosde afvalstoffen blauwer kleuren en de huid verbrandende zonnestralen door de ozonlaag heen wringen nemen we voor lief. Toch moeten die ingehouden frustraties ergens nog een uitweg vinden. Dit bewaren ze tot het subtiel opbouwende Joke’s on You (Under Over), waarin een schrijnende Tom Adriaenssens beseft dat je er uiteindelijk helemaal alleen voor staat. Het indrukwekkende kippenvelmoment zit hem dus in de Make (Less) Babies staart.