De in Portland, Maine opgerichte formatie is sinds 2011 actief. The Ghost Of Paul Revere refereert naar de onafhankelijkheidsstrijder uit Boston, vereeuwigd in het mythische gedicht ‘Revere Ride’  van Henry Wadsworth Longfellow, de patriottische dichter uit Portland. In het oorspronkelijke trio  leveren Max Davis op banjo, gitarist Sean McCarty en bassist Griffin Sherry naast de instrumentatie harmonische zangpartijen. Vorig jaar werd hun Ballad Of The 20th Maine tot hymne van hun thuisstaat bekroond.

Op de derde langspeler krijgt het kerntrio versterking van multi-snarenman Jackson Kincheloe en de nieuwe drummer Chuck Gagne, met bijdragen van een rijtje gastmuzikanten generen ze een soort holler folk waarbij traditionele bluegrass en country worden aangelengd met energieke rockelementen.  Er werd  intens samengewerkt met oude vriend Spencer Albee die naast toetsenbijdragen in zowat alle songs en de arrangementen zijn inbreng had en een voortreffelijk team vormt met de vertrouwde producer Jonathan Wyman.

‘’Good at losing everything’’, zijn de eerste woorden die we horen we in de opener die na een zwoele gospelachtige intro met bijhorende orgelklanken in een met sprankelend snarenwerk  en ritmische handclaps begeleide stomper evolueert. Het is een eresaluut aan een recent ontvallen vriend, een confrontatie met de harde realiteit, een gevoel dat overigens ruimschoots aan bod komt op de overige tracks.

Loneliness refereert naar depressieve toestanden en tolt op een gelaagde instrumentatie naar een wervelende ontknoping, de uitbreiding van het instrumentarium opent onvermoede perspectieven. In een sober, akoestisch Diving Bell krijgt de banjo gezelschap van pedalsteel en melodieus meanderende strijkers die hemelse zang ondersteunen, in het aansluitende Travel Home is dat een stevige blazerssectie.

When Can I See You Again wordt opgepookt door bluesy harmonica en stevige drumbeat. Het instrumentale 28:27 gaat over in de zwierige in weemoed gedrenkte ballade Dirigo en These Days wordt op sleeptouw genomen door een verschroeiende harmonica. Geen gebrek aan variatie op dit met knap opgebouwde folkrock  gevuld schijfje