Het debuutalbum van het Amsterdamse Teddy’s Hit verscheen alweer in 2021. Die plaat stond vol even toegankelijke als eigenwijze, indiepop/rock, dooraderd met postpunk en hier en daar psychedelica, noise of punk. Kwam die veelbelovende eersteling nog uit op Tim Knols I Love My Label, voor de opvolger ging de band in zee met Excelsior.

Volgens drummer/zanger Kick Kluiving pakten de bandleden het voor de nieuwe plaat anders aan. Het uitgangspunt was niet de opbouw van een popsong. Nee, Teddy’s Hit werkte voor dit Scratch veel meer vanuit een groove of vibe.

Die frisse aanpak levert een plaat op die dansbaarder is maar nog steeds stekelig en onvoorspelbaar. Het geluid van de band is zonder meer om te smullen: grofkorrelig, direct, open, krachtig en dynamisch. Zoals postpunkbands als Au Pairs dat lieten horen, of recentelijker een band als Spoon, al mikt die groep nog iets meer op songsstructuren. Qua losbandigheid en vocale variatie staat Teddy’s Hit ook niet ver af van tijdgenoten Personal Trainer.

Teddy’s Hit laat strakke indierock met wat scheuten elektronica horen op het lekker pakkende Rooster in the Haze. Ook Grass jaagt lekker voort, zij het in weer een andere drive, en mixt toefjes (spacey) elektronica met dansbare gitaargrooves. De soms wat (prettig) zeurderige zang hangt hier lekker tegenaan.

Door zich niet te veel te bekommeren om songs met een kop en staart en logische opbouw geeft Teddy’s Hit dus ook ruimte aan instrumentale passages, zoals op de titeltrack. Dat is wel zo verfrissend en gepast. Iets wat ook opgaat voor de fijne, kleine, prikkelende sonische details in de mix: een lickje of een roffeltje hier, een flange-effect of verdwaalde stem daar.

‘Dwarse dansmuziek’, zo zou je het merendeel van de tracks kunnen noemen. Niet alleen door het feit dat de songs dat weerbarstige cut and paste karakter hebben, ook door het feit dat tekstueel de songs veelal handelen over pijn en frustratie (na het beëindigen van een relatie).

Intro is halverwege het toonbeeld van de stekeligheid van Teddy’s Hit. Een instrumentaal skelet-achtig stuk met het karakter van een korte jam. Hierna is Firenze relatief conventioneel en vloeiend, al knarst en prikt het ook hier weer lekker. Het messcherpe, door fuzzy bas aangedreven Bulldozer is een energiek piekmoment op de tweede helft van het album. Achterover leunen is er niet of nauwelijks bij op deze plaat, al laat X-RAY wat meer adempauzes en reflectie toe. Nadat de band op Thrills wat in het luchtledige blijft hangen – de break is wel lekker trippy – profiteert afsluiter Write a Poem van lekkere riffs en (toch wat) indiepop-appeal.

Teddy’s Hit haalt op Scratch – de hoes is treffend – de boel lekker overhoop. De song zijn bewust minder organisch en ‘logisch’ of voorspelbaar maar blijven toch nog ver van vrije, ondoordringbare structuren en een zwaar confronterende sound. Op vrijwel alle tracks zorgen het lekker grove geluid, de speelse dynamiek en de subtiele smaakmakers voor veel energie, prikkels en prettige verwondering. De gitaar wringt zich continu in de fijnste hoeken om zo de ritmesectie verder te bekrachtigen. Zo is Scratch een lekker gekruid album vol, zoals gezegd, dwarse dansmuziek. Een geslaagde stap opzij én vooruit voor Teddy’s Hit.