Painters is het eerste ‘volwaardige’ album van het Amsterdamse Teddy’s Hit. Het trio bracht in 2019 al een titelloze plaat uit, maar dat was met zes tracks een mini-album. Anno 2021 staat Teddy’s Hit nog steeds garant voor toegankelijke, maar ook eigenwijze, indiepop/rock met stevige scheuten postpunk en hier en daar een vlaag psychedelica, lawaai of punk. De band, die op Painters wat meer avonturiert dan op de solide voorganger, houdt veel ruimte in het geluid, is niet bang op langzaam tempo te spelen en stopt regelmatig een twist, wending of scherp contrast in de songs. Zonder echt door te stoten of uit de bocht te vliegen, overigens.

Het levert een lekkere plaat op die je zeker eigenzinnig en persoonlijk kunt noemen. Teddy’s Hit laat allerlei stijlen en genres horen zonder nu echt door te drukken in een bepaalde richting. Er is zowel ruimte voor dwarsheid en dissonantie als pop appeal.  Dit kan soms ten koste gaan van de impact en overtuigingskracht, aan de andere kant blijft de band hierdoor wel regelmatig lekker ongrijpbaar en fris.

Suffer kent een lichtvoetige basis en wisselt (licht overstuurde) praatzang af met stevige refreinen, Y.U.P. is een lekkere uptempo song met een Brits, punky karakter en wederom lekker diverse praat/zanglijnen, de titelsong stuitert en hobbelt eigenwijs door en dwingt tot lekker hoofdknikken en op het pakkende Comparing Materials duiken koebel en discogeluiden op.

De singles kunnen zich zonder meer onder de betere songs scharen: het lange Liquor Juice is een gesproken ontboezeming over ontmaagding in een kaal landschap van fijne gitaren, ingetogen drums en een ploppende bas. Hier en daar laait het vuur op of waait er een galm door de song heen. The Talk klokt ook over de vijf minuten en is een stuk dwingender en hechter dan het merendeel van de songs op Painters. Hier smelt Teddy’s Hit erupties, melodie, harmonie en ingehouden spanning samen tot een overtuigend geheel.

Met het afsluitende I’m In The Middle Of A Muddle levert de band en passant nog even een warmbloedige song die de betere poppy indierock van de jaren negentig in herinnering brengt. Breekbaar gezongen, ontwapenende coupletten en climaxen met lekkere praatzang over volle, stemmige akkoorden. Komt u maar. Het is de prettige finale van een evenzo prettig album waarmee Teddy’s Hit hopelijk later dit jaar lekker de boer op kan, zoals het hoort.