Tasha wilde met haar tweede album terug naar zichzelf, terug naar de intimiteit, warmte en gevoelens van verbondenheid. Het is dan ook niet vreemd dat de plaat opent met Bed Song 1, een zuivere, pastorale entree met een rustgevende werking. Gedeelde herinneringen schuilen in de song. ‘Hey I dare you / Tell me what you miss the most’. Toch, het sentiment lijkt bitterzoet. Iet was duidelijker wordt in History, een break up song: ‘Did I not prove to you how far I’d go?’.

Echter, ook het plezier en genot van dansen inspireerden Tasha bij het schrijven van de songs. Het zwierige, golvende en het zacht wiegen zit verweven in meerdere songs, zoals het typische Lake Superior (veel songs kwamen tot leven in Michigan). Maar dans zit ook in een kleine, sobere track als Burton Island, waarop Tasha zingt over ‘The sun’s last dance’ en ze een geliefde aanspoort: ‘Honey dance for a while, dance for a while’.

Heerlijke losse drums, warme gitaren en fluit dragen Perfect Wife. Tasha’s zang is mooi naturel en niet platgeproduceerd. Radio en playlists: u weet wat u te doen staat. Ook Dream Still treft recht in het hart; een warme, wenkende song die zich snel aan je hecht.

Met Tell Me What You Miss The Most geeft Tasha zichzelf ruimte om weer te ademen, tot rust te komen en in het moment te leven. Het afsluitende Bed Song 2 is even loom als duidelijk: It’s this sleepy song / It’s this misty sky / Think I’ll pull her close / Think I’ll call her mine’. Een passend slot van een sympathieke en oorspronkelijke plaat die de juiste snaren raakt.