Tamotaït betekent hoop in het Tamasheq, de taal die wordt gesproken door de Touareg – of Kel Tamasheq, zoals ze zich liever zelf noemen. Het is ook de naam van het  nieuwe album van Tamikrest. De Kel Tamasheq, die verspreid wonen over Algerije, Mali, Burkina Faso, Libië en Niger hopen al decennia op een eigen staat. Hoe klinkt die hoop na al die jaren, op alweer het vijfde studioalbum van Tamikrest?

We kennen Tamikrest van de rauwe, repetitieve gitaarriffs, vraag en antwoord tussen zang en gitaar en hypnotiserende ritmes. Dat horen we ook op het nieuwe album, al is deze sound dit keer veel dikker aangekleed. Het openingsnummer Awnafin is daar meteen een goed voorbeeld van. De band lijkt hun rauwe sound nog een extra zetje te willen geven met en ronkende bas, gierende gitaarrifs en vet aangezette drums. Het nummer ademt daardoor duidelijk de sfeer van een protest.

Net als op hun voorgaande albums van Tamikrest heeft de muziek op Tamotaït een politieke lading. Hun muziek komt voort uit de traditie van Ishameq Rock, ook wel Touareg Blues genoemd. Dit genre won internationaal bekendheid door de band Tinariwen, die ontstond tijdens de Kel Tamasheq-opstanden in de jaren tachtig en negentig uit een gemeenschap van rebellen uit de Kel Tamasheq-diaspora. De muzikanten van Tamikrest zijn ook door aanhoudende conflicten uitgewaaid over de Sahel. Geen van hen woont nog in hun geboortestad Kidal, in Mali.

De felheid van protest en de hoop op een betere politieke situatie gaan daarom vaak gepaard met de melancholie van de heimwee. Het nummer Azawad – Azawad verwijst naar de naam van de kortdurende staat die de Kel Tamasheq in 2012 in handen hadden – is daar een fraai voorbeeld van. De band neemt hier gas terug. Sprankelende pentatonische gitaarloopjes worden hier vergezeld door de melancholische stem van zanger Ousmane Ag Mossa. Hoewel maar weinig luisteraars het Tamasheq zullen begrijpen, wordt door de diepte van Ag Mossa’s stem de schoonheid van deze taal duidelijk.

Ook op de rest van het album wisselen melancholie en felheid elkaar af, in meestal goede songs. Toch is de sound van het album vlak. Diepe kickdrums, cimbalen, lieflijk gitaar getokkel, een slide-gitaar en atmosferische achtergrondgeluiden strijken de rauwe randjes glad. Tamikrest heeft op dit album duidelijk gezocht naar een nieuw geluid. Experimenten en avonturisme zijn altijd aan te raden, maar de band schiet af en toe uit de bocht. Neem bijvoorbeeld het nummer Tahoussay, dat begint met kabbelende arpeggio’s boven een polyritmisch tapijtje maar al snel mierzoet wordt, mede door de begeleiding door Japanse muzikanten die de band voor dit album heeft uitgenodigd. Of neem het nummer Ancha Achal Wad Namda, waarop de kenmerkende riffs en ritmes van de band plat worden gewalst door een keiharde punkrock sound.

Tamikrest heeft op dit album, zoals de liner notes aangeven, inderdaad de volumeknop opengedraaid. Daardoor raakt de belangrijkste boodschap – hoop – van het album net iets te vaak bedolven onder pathos en is het eigen geluid van de band helaas niet altijd goed hoorbaar.