De Comoren bevonden zich lange tijd in de absolute periferie van de geschiedenis. De eerste permanente nederzettingen ontstonden waarschijnlijk pas in de achtste eeuw na christus en werden vermoedelijk gesticht door mensen uit Zuidoost Azië. Daarna was het een komen en gaan van handelaren, migranten, plunderaars, veroveraars, slaafgemaakten en kolonisten. Door al die bewegingen is de eilandgroep cultureel en taalkundig divers. Naast het Comorees – een taal verwant aan het Swahili – zijn Arabisch en Frans de officiële talen van het land en Malagasie en Swahili gelden als minderheidstalen.

Redenen genoeg voor producent Ian Brennan om naar deze diverse eilandengroep af te reizen. Brennean maakte al eerder fieldrecordings (o.a. van Ustad Saami en Fra Fra) van muzikenten in de relatief onbekende en perifere uithoeken van de (bij ons) bekende muziek. Aanvankelijk wilde hij op de Comoren opnames maken van de ‘ndzumara’ – een dubbelrietinstrument. Eenmaal op het eiland Grande Comore hoorde Brennan dat de laatste muzikant die dit instrument bespeelde was overleden. Door dit ongelukkige toeval en na een speurtocht naar een alternatief vond Brennan uiteindelijk twee uitstekende muzikanten en zangers (‘The real deal’), Soubi en Mmadi. Ze begeleiden zichzelf, of elkaar, op de ‘ndzenze’ (een soort zither) en gambussie – af en toe vergezeld door percussie. Bij gebrek aan een goede plek, en als beschutting tegen de zeewind en andere omgevingsgeluiden werden de opnames gemaakt in een van de vele autowrakken die op Grande Comore staan.

Ondanks het geringe aantal muzikanten en instrumenten zijn de nummers op ‘We are an island’ divers. Het openingsnummer ‘Please Protect My Newborn Child From the Spirits’ start met herhalende, heldere lijnen van de ndzendze. Ze dienen als basis voor zanger Mmadi die steeds krachtiger uithaalt en uiteindelijk een soort spoken word en muzikaal theater laat horen, vol met uitbarstingen waarin nauwelijks nog woorden in te herkennen zijn. ‘Mama’ klinkt een stuk vrolijker, met sprankelende ndzendze melodieën en een vrolijke akkoordprogressie die de basis vormen voor de luie, ietwat vermoeide stem van zanger Soubi. Op  ‘Salvation’ golft de gepijnigde stem van Soubi, gewiegd door de percussie, op en neer en wordt verder nog begeleid door een snelle riff die doet denken aan het geluid van een ud. Zo meanderen Soubi en Mmadi – af en toe begeleid door percussionist D. Alimzé tussen verstilde melodieën en fragiel getokkel op de ndzendze, pijnlijke melodieën, tremeloriffs en emotionele, soms bijna absurdistische vocale uitbarstingen. ‘The Devil Doesn’t Eat Papaya, He Eats Fire’ is zowel qua titel als muzikaal gezien het hoogtepunt van ‘We are an island’. Het voorzichtige getokkel op de ndzendze, de hese emotionele stem van Mmadi en de kabbelende, herhalende melodieën versmelten hier nagenoeg met de omgevingsgeluiden – het geruis van de wind en de regen die op het dak van de auto lijkt te roffelen. Ian Brennan bewijst met dit album opnieuw dat hij een goed oor heeft voor de wisselwerking tussen (toevallige) omgevingsgeluiden, muziek en de opnamelocatie.

Het is alleen jammer dat we weinig tot niets te weten komen over de achtergrond van de muziek. Titels als ‘The Devil Doesn’t Eat Papaya, He Eats Fire’, ‘Prayer for a Better Life’ en ‘America, Crazy’ en ook de serieuze, bijna geweide sfeer op ‘Salvation’ spreken tot de verbeelding. Of dit volksliedjes, volkstoneel en satire, religieuze muziek of nummers gebaseerd op eeuwenoude verhalen zijn (of een mix van dat alles), blijft onduidelijk. Het spel en de achtergrond van Mmadi en Soubi, de muzikale diversiteit en de (voor de meesten) onbekende culturele geschiedenis van de Comoren hadden meer aandacht verdiend.