Susanna en haar neef David Wallumrød groeiden samen op in het Noorse stadje Koningsberg. Tijdens hun kinderjaren speelden ze naast de gebruikelijke spelletjes al samen muziek. Met hun drukke agenda’s, David is een van de meest bevraagde pianisten, hij is bij verschillende muzikale projecten betrokken naast zijn eigen band Spirit In The Dark en zijn toetsenwerk is  op ruim 150 langspelers te beluisteren. Susanna eveneens een pianiste zat de afgelopen decennia evenmin stil, haar Magical Orchestra is een duo dat minimalistische uitvoeringen van popsongs adapteert en ze is als songwriter actief, haar songs  geraakten buiten Noorwegen, notoire fan Bonnie Prince Billy interpreteert op het recente Wolf Of The Cosmos,  integrale uit 2007 daterende  Sonata Mix Dwarf Cosmos van Susanna.

Drie jaar geleden brachten enkele informele cocktailconcerten in Oslo Susanna en David terug samen, het klikte wonderwel en er volgde een concertreeks. Zo kan je nu een nog voor de wereldwijde pandemie uitbraak geregistreerde concerten in Oslo en  Asker beluisteren. De playlist is grotendeels samengesteld met reprises van klassiekers die het duo twintig jaar geleden al brachten.

Het zijn uiterst sober georkestreerde versies, enkel het klavierwerk en achtergrondzang dragen de fraaie zang van Susanna vanaf het openingsnummer. De karakteristieke klanken van de Fender Rhodespiano flankeren de heldere zachte zang in Cohen’s Chelsea Hotel #2, het dromerige This Flight Tonight van Joni Mitchell sluit daar mooi bij aan en neemt een hoge vlucht in zweverige sirenezang.

Met Gin Soaked Boy belanden we terug met de voetjes op de grond donkere vervormde Wurlitzer tonen drijven aardse blues aan die in een duet uitmonden. Het is een eerste voorproefje uit van  de uit Tom Waits’ meesterlijke Swordfishtrombones gelichte adaptaties. Even verderop passeert het parlando van Underground op kille basmoog lijnen en als afsluiting werd voor een jazzy, emotioneel geladen uitvoering van Johannesburg, Illinois gekozen.

De voor het warme midden luik geselecteerde tracks klinken al even overtuigend het, Wrecking Ball loopt naadloos over in het op uitgesponnen klavier improvisaties gehechte All My Tears van Julie Miller ook zonder het gitaarwerk van manlief Buddy Miller blijft dit duo overeind in uiterst persoonlijke interpretaties.  Wellicht een van de fraaiste moment van dit intimistische concert beleven we met de oudste uit de Beatles catalogus geplukte song For No One in een tedere, verstilde  rond clavinettonen gedrapeerde versie, we blijven ademloos luisteren naar dit titelloze pareltje.