Twaalf jaar nadat ze gezamenlijk de koek op hadden gegeten, zijn de mannen van Supergrass weer bij elkaar. Er volgt een reünietour (volgende week twee shows in Paradiso), er is een hele dikke verzamelbox uit en voor de meer algemene liefhebber is er de verzamelaar The Strange Ones 1994-2008.

Voor die doelgroep was er eigenlijk al de verzamelaar Supergrass Is 10 uit 1994. Die staat nog altijd te boek als een van de leukste verzamel-cd’s van een Britpop-band, maar Supergrass bracht nadien nog twee albums uit en zes nummers daarvan hebben nu hun weg naar deze nieuwe verzamelaar gevonden.

Technisch gezien had deze cd eigenlijk beter The Strange Ones 2008-1994 kunnen heten, want men heeft er voor gekozen om de verzamelaar omgekeerd chronologisch in te vullen. Het start dus met Diamond Hoo Ha Man uit 2008 en eindigt bij doorbraaksingle Caught By The Fuzz uit 1994. Het leuke daaraan is dat het in feite een omgekeerde ontdekkingsreis is. Want ja, die hits uit de beginjaren kan iedere liefhebber zo meefluiten, maar het latere werk is toch altijd wat onderbelicht gebleven.

Door hun prominente plek vooraan op deze verzamelaar, forceren die latere nummers zich nu een weg de speakers uit onderweg naar ‘de hits’. Dat werkt verrassend hoed. Diamond Hoo Ha Man, Outside en Rebel In You van het laatste album zijn heerlijk aangename licht psychedelische popnummers, waarna de semi-akoestische (Tales Of Endurance (Parts 4, 5 & 6), St. Petersburg) en downtempo trippy (Fin) tracks van het album Road To Rouen die volgen ook ineens heel fijn vallen en de funky track Kiss Of Life ook nieuw leven krijgt.

Deze benadering maakt echter ook dat naar mate de verzamelaar vordert, de nostalgietrein ook steeds harder gaat rijden. Dan pas valt goed op hoe deze band is gegroeid in de loop der tijd. Tuurlijk, nummers als Caught By The Fuzz, Alright, Richard III en Pumping On Your Stereo zijn heerlijke meebrullers. Vuist omhoog, biertje in de hand en lallen maar. Maar als je eerst die stiekem wel superieure latere tracks hebt gehoord, doen de nummers van de eerste twee Supergrass albums ineens ook een beetje infantiel aan. En dan daalt het besef in dat je al jaren niet meer zo ‘young and free’ meer bent als toen je nummers als Alright voor het eerst hoorde. Maar dat de schoonheid juist in de wijsheid en groei ligt die met het ouder worden gepaard gaat.