De in de Byron Bay opgegroeide muzikant was ruim een decennia lang actief op Australische grond, in 2014 trok hij naar Parijs. Sindsdien schaaft hij aan zijn repertoire, verhalen over de liefde en het verlies ervan en de knagende heimwee naar het verleden en uit het oog verloren vrienden. Het is niet alleen de aan de sobere, bij de Amerikaanse troubadourtraditie aanleunende begeleiding met akoestische fingerpicking met harmonica of verstilde pianoklanken, de doodeerlijke en de desolate droefheid in de songs refereert aan iconische betreurde voorgangers als Tones Van Zandt, John Prine en Justin Townes Earle.

Zo’n vier jaar geleden bereikte Steve Wallis een miljoenenpubliek als de uit een epeetje afkomstige knappe akoestische ballade Melbourne Rain in ‘Detroit: Became Human’, een opmerkelijk interactief video game verzeilt. Tijdens een songwriting retraite met The Milk Carton Kids ontmoet Wallis de muzikant en producer Joe Boon en dat resulteert in een samenwerking en enkele demo’s.

Vorig jaar resideerde Walis zes weken in North Devon, tijdens dat verblijf kwam dit debuut tot stand. Naast sessies in Boon’s bescheiden studio werden ook vastgelegd in enkele lokale kerkgebouwen. “Nothing stays the same way for long”, zingt Wallis, meer dan ooit een absolute waarheid, zijn ietwat fragiele zang wordt geschraagd door gitaarakkoorden en harmonische zang  van Bryony Lewis en Kara McKee in het eeuwenoude parochiekerkje in Georgeham.

Die prachtige vrouwenstemmen figureren afzonderlijk in de overige songs, afwisselend gedragen door akoestische gitaar en piano in Mary en Little Pearls of Water en Now I Don’t en Starting Tomorrow komt daar een ritmesecties bij en we horen een naast mellotrontonen en flarden elektrische gitaar. Het is die inbreng van Boon die de liedjes enigszins optilt.

Als solotroubadour overtuigt Wallis des te sterker in intimistische passages zoals de openingstrack The Lonelinest, een wonderlijk duet met Kara McKee. Het wat troosteloze Her Name, een andere fraaie pianoballade gelardeerd met viool  en flarden harmonica. Die komen terug in Wolf dat herinnert aan het muzikantenleven en de confrontatie met de gevaren van de verlokkingen onderweg zoals alcoholmisbruik. Amsterdam is een weemoedige terugblik aan een verblijf in die stad.

Het zijn die fragmenten uit het voortreffelijke in eigen beheer uitgebrachte debuut die me herhaaldelijk naar de repeatknop leiden.