Eind 2021 overleed Jerry Jeff Walker, de getalenteerde troubadour verzeilde halverwege jaren zestig tijdens folk boom in Greenwich Village. Daar legde de ‘gypsy songman’ met jaren zestig de basis met Mr. Bojangles, het titelnummer groeide uit tot een onverwoestbare klassieker met interpretaties van folkrockers Nitty Gritty Dirt Band, Sammy Davis, Nina Simone, Dylan en talloze anderen. In Austin Texas groeide het uit tot de hymne van de plaatselijke outlawscène. In de jaren zeventig verhuisde Walker naar Austin waar destijds naast Townes Van Zandt , Guy Clark resideerden. Naast zijn muzikale vrienden en mentors Van Zandt en Clark die Steve Earle met respectvolle tributes Townes en Guy eerde. Recent verwerkte Earle zijn verdriet om zijn overleden zoon Justin Townes op de schrijnende afscheidsode J.T.

Nu is Jerry Jeff Walker aan de beurt, als jonge naak was Steve al gefascineerd door de songs van op het debuut van Walker dat door een leraar in de les werd geïntroduceerd, nauwelijks een halfjaar later werd Earle van school gegooid, en begonnen zijn muzikale omzwervingen. Walker was dus de initiële leermeester en Earle spiegelde zich aan het songwerk van de geniale cowboy troubadour.

Op een memorialconcert van Walker bracht Earle Hill Country Rain, en keerde terug naar zijn tienerjaren. Na dat door Walker’s weduwe in Luckenback georganiseerde onderonsje met Ramblin’Jack Elliott, Emmylou Harris en Jimmy Buffett trok Earle meteen de studio in met The Dukes.

“I got a feeling something that I can’t explain It’s like dancing naked In that high hill country rain” zingt Earle met zijn  karakteristieke Texaanse knauw op al even uitbundige picking van Earle en Chris Masterson en de sfeervolle bijdrage van fiddlerlady Eleanor Whitmore . Het  eveneens van de uit ’72 daterende titelloze Charlie Dunn ademt een identieke opgewekte sfeer uit. De reprises van de 10 songs  op Jerry Jeff behoorlijk af van de oorspronkelijke, meer introverte, uitvoeringen van Walker.

Uiteraard domineert hier het debuut Mr. Bojangles na Earle’s achteloze introductie in Gettin’ By volgen een handvol selectie die nog eens ondubbelzinnig de kwaliteit van Walker’s songschrijverij  illustreren, het op accordeon en fiddle huppelende lijflied Gypsy Songman, een lichtjes fantastisch Little Bird met flarden harmoniezang.

De plankenvloer stamper I Makes Money ( Money Don’t Make Me) dat ongetwijfeld hilarische taferelen in de saloon genereert en het overbekende Mr.Bojangles dat wel voor een grommende  Earle lijkt geschreven te zijn, evenals de ontroerende akoestische folkode My Old Man. Met Wheel rollen we naar de finale, zuigende harmonicatonen leiden Old Road moederziel alleen gebracht  door Earle, zonder enige verdere begeleiding, we horen zelfs geen akoestische gitaar in de afsluiter.

Jerry Jeff het 22ste werkstuk van Steve Earle overstijgt ruimschoots het gebruikelijke niveau van de tribute formule en is een essentiële toevoeging bij het betere werk in de indrukwekkende catalogus.