De wegen van Jay Farrar en Jeff Tweedy scheidden na het uiteenvallen van Uncle Tupelo, een uit  de garagerock van The Primitives gegroeide formatie, die een nauwelijks te overschatten invloed uitoefende op de ontluikende alt. country beweging van de jaren negentig.

Sindsdien legden zowel Tweedy  en Farrar een indrukwekkend parcours af, naast een handvol soloplaten zetten de altcountrypioniers hun eigen weg verder met interessante projecten. Tweedy evolueerde met Wilco  tot een fenomeen in de indie-rock met geïnspireerde zijstapjes in Golden Smog en enkele Woody Guthrie-projecten met Bill Bragg, naast productiewerk voor Mavis Staples. Farrar vond bijna een kwarteeuw geleden een creatieve uitlaatklep met Son Volt, dat in wisselende bezettingen meer bij country aanleunde.

De ongelijkheid in de Amerikaanse samenleving was costant aanwezig in het repertoire en klinkt in deze donkere periode sterker door dan ooit. Union, de negende studioplaat, is opgebouwd met dertien songs van Farrar, grotendeels vastgelegd op historische locaties verbonden met iconische activisten als  vakbondsleider Mary Harris Jones en Woody Guthrie.

Farrar bezingt de traditionele verbondenheid in de titelsong Union maar na de opener, de melodieuze countryrocker While Rome Burns, steekt de twijfel en onrust meteen de kop op in het door bijtend snarenwerk van Farrar en Chris Frame aangedreven The 99, een  expliciete aanklacht tegen de inkomstenverdeling.

Een onbehaaglijke sfeer die blijft hangen in The Devil May Care. Reality Winner ventileert het ongenoegen over de ongenadige aanpak van klokkenluiders in een fragiele pianoballade. “National service will keep the Union together”, mijmert Farrar in navolging van zijn vader, het blijft helaas bij een ijdele verzuchting. Het op rinkelende gitaartjes gebouwde The Reason gaat een breed uitwaaierend Holding Your Own vooraf.

Na het resonerend folk instrumentaaltje Truth To The Power Blues volgt nog een sterk eindluikje. Rebel Girl is een ode aan de moedige, vaak anonieme voorvechtsters voor gelijke rechten in de arbeidersklasse en het immigratie-epos The Symbol blijkt actueler dan ooit.  Wellicht iets te scherp en obligaat om het grote publiek te bekoren maar Union behoort ongetwijfeld tot het betere, recente werk van Son Volt.