Opgegroeid op een varkensboerderij in Oostenrijk en als zesjarig meisje begonnen met muziek maken. Nu maakt Anja Plaschg al bijna vijf jaar platen onder de naam Soap&Skin. Grillige albums zijn dat, met veel donkere klanken en nul vrolijkheid. Haar nieuwe ep Sugarbread brengt Plaschg die terneergeslagen en zwartgallige sfeer naar een nieuw hoogtepunt.

Schreeuwend en krijsend opent Soap&Skin de plaat die minder dan tien minuten duurt. Alsof ze gemarteld wordt. IJzingwekkende angst laat ze horen, waar we ons eigenlijk een beetje ongemakkelijk bij voelen. Plaschg zingt daar vervolgens koeltjes overheen over iemands hart breken, voor eeuwig. Diepe drum, kerkelijke orgel en statige violen. Net als Narrow uit 2011 windt Plaschg er geen doekjes om dat ze een somber persoon is. Niet alleen op haar platen, maar ook in het dagelijks leven. In interviews lacht ze niet, kijkt ze wat naar beneden. Die somberheid wordt nog wat meer aangewakkerd als in 2010 haar vader overlijdt. Narrow gaat over dat verdriet, dat ze op zo’n manier bezingt dat het voor koude rillingen zorgt. Op Sugarbread lijkt dat verdriet omgezet in woede. Plaschg zingt agressief en intens zwartgallig: You may burry my body/down by the highway side.

De kilheid in Plaschg’s wordt iedere plaat wat meer vergroot. Dat liet ze in 2009 al met haar debuut Lovetune For Vacuum horen, en vermenigvuldigde die lugubere sfeer op Narrow. Op de ep Sugarbread – een nummer dat ze al enkele jaren live ten gehore bracht – heeft Plaschg daar angsten agressie aan toegevoegd, een sfeer die ze op de luisteraar reflecteert. Geconcentreerde Oostenrijkse trieste zwartheid, dan is tien minuten lang genoeg.