Sheesham and Lotus and Son
Clear The Table
Sheesham Crow en Lotus Wight graven al een tijdje in het muzikale erfgoed van hun Amerikaanse voorouders. Met het oorspronkelijke instrumentarium van fiddle, harmonica, kazoo, contrabas, banjo en de zogenaamde harmonet recycleert het Canadese duo, met de komst van Son Sanderson ( sousaphinen en harp) tot een trio uitgebreid, de muziek uit de Mississippi Delta en de Appalachen in een naar jug- en brassbands lonkende benadering. De aanvulling van zelf gefabriceerde instrumenten als depiaphonic Monophone en een Harmoni Phoneum, een gemodificeerde contrabas ceëert een vitale en volstrekt unieke renovatie van die oude stijlen.
Uiteraard eist de fiddle samen met de banjo een hoofdrol in afgestofte traditionals ,na het door een dynamische combinatie van harmonica en mondharp aangedreven Darling Cora krijgen we daar een straf staaltje van in de hitsige sing-along plankenvloerstamper Dance All Night en ook High Petition nodigt uit tot de demonstratie van de horlepijp in de plaatselijke saloon. Als het trio daar tenminste binnen geraakt, “You must have stuff called money down in your pocket or you can’t come in” zingen de schooiers, hilarisch ondersteund door een kazoo in een typische depressiesong.
Een prachtige interpretatie van de van Jelly Roll Morton afkomstige ragtime Michigan Water vormt een zeldzaam meer ingetogen intermezzo waarop de voetjes even kunnen rusten, even maar.“By dawn’s early light, dance where you are able. No room on the floor? You’d better clear the table”, lezen we op de achterkant van de digipack, volgens Sheesham een verwijzing naar een memorabel, broeierig concertje in Haarlem. Een verklaring die moeiteloos gestaafd wordt met een onwaarschijnlijk energiek luik .
Na de instrumentale harmonica schuiver All Dressed Waltz lokken de naar prairie lonkende tonen van een pittige fiddle in Ozark Rag, Lonesome John en Lazy John zelfs een kreupele naar de dansvloer. De afsluiter Ida Red kennen we van de vitale upbeat versie van Bob Wills uit 1938, die model stond voor Chuck Berry’s Maybellene. De uit 19de eeuw daterende aan Ed Haley toegeschreven Appalachen wordt voor de gelegenheid uitgevoerd op een banjo uit die periode. Ongetwijfeld gaat het er tijdens de concerten met dit trio buitengewoon hels aan toe en in een authentieke evocatie van ‘very ,very good old good times’. Met dit schijfje in de CD-lader ben je alvast goed voorbereid.