Saxon –
Rock The Nations
Op het in de Hilversumse Wisseloord studio opgenomen Rock The Nations (1986) probeerde Saxon terug te keren naar hun roots. Die missie slaagde niet helemaal. Het album bevat een aantal vlotte hardrocknummers vol strakke gitaren, een stampende ritmesectie en de typische stem van Biff Byford, maar het niveau van voorgangers als Denim & Leather of The Power & The Glory wordt niet gehaald, laat staan het werk uit de beginjaren. Het album werd destijds grotendeels genegeerd.
Medio jaren tachtig was de focus van de hardrockwereld immers verschoven van Engeland naar de VS of beter gezegd Californië waar twee generaties bands tegelijk opkwamen. Uit de Bay Area kwam de thrash golf onder leiding van Metallica, Exodus, Death Angel, Megadeth en Metal Church en uit Los Angeles kwam de glamrock opzetten met Mötley Crüe, Dokken, Ratt en Poison als belangrijkste vertegenwoordigers. Saxon was in vijf jaar groot geworden en bijna weer verdwenen. Anders dan bijvoorbeeld Tygers of Pan Tang en Raven slaagde de band er echter wel in om een zwakke periode te overleven en weer uit te groeien tot een van de vaandeldragers van het genre.
Rock The Nations was het eerste album zonder bassist en songschrijver Steve Dawson (die later zijn eigen versie van Saxon zou beginnen), maar daar is weinig van te merken. Dit is een typisch, doch matig Saxon album vol teksten en composities met de diepgang van een rubberboot. De mid-tempo nummers Battle Cry, You Aint No Angel en het titelnummers zijn nog wel te pruimen, maar de knipoog naar de party rock scene in Party Til You Puke is ronduit matig en de ballad Northern Lady met Elton John (!) op piano is ook geen hoogvlieger. De productie van Gary Lions klinkt ruim dertig jaar later nog best aardig. Het bonusmateriaal is net als op eerdere heruitgaven prima in orde met het lekkere b-kantje Chase The Fade en diverse concertopnamen uit Madrid en het Reading Rock Festival in 1986.