Als teenager speelt hij in bands en begint in Los Gatos, Californië al songs te schrijven die hij op de café- en clupodia van de Weskust brengt. Na een traumatische auto-ongeval verzeilt hij op het verkeerde pad en pendelt een tijdje tussen de gevangenis en afcickcentra. Op zijn tweeëntwintigste neemt hij een nieuwe start en verhuist naar New York City, daar vindt hij de geschikte muzikanten om verder te gaan.

Die muzikanten figureren op de eerste uit 2013 daterende langspeler For All The Beautiful Losers, een titel die aan duidelijkheid niets te wensen overlaat. Het opnieuw in de Art Farm tot stand gekomen Gimme Some Light klinkt zoals de titel suggereert een beetje hoopvoller, dat Martin ondertussen vader geworden heeft daar ongetwijfeld mee te maken, de demonen uit het verleden vormen alom een dreigende schaduw.

“I lost my mind  then I felt the plane taking off back to a same thing of the past and all that I lost this is not a time that I forgot”. Het openingsrefrein van All The Good Men maakt meteen duidelijk dat de sombere donkere gedachten en herinneringen aan de ellende in zijn leven hun plaats blijven opeisen. Of het nu als een bitterzoete countryneske ballade verpakt wordt in Death Of Love of met de pedalsteel van Johnny Lam op de voorgrond in Suicide Paradise in spoor van The Byrds tijdens de periode met Gram Parsons, maar ook aansluitend bij The Band met meerstemmige zang en dat blazerswerk.

In Martins stemtimbre huist een mistroostig gevoel dat in Be Kind opvallend dicht in de buurt van de betreurde Rick Danko komt. Bovendien kleurt de alomtegenwoordige vocale backing van Christina LaRocca het met fraaie melodieën opgebouwde repertoire subtiel met harmonische accenten. Ondersteund door zijn voortreffelijke vaste backingband pendelt Martin van sobere countryfolk naar energiek bruisende rockende passages in Destitude Darlings en vooral het door jengelende gitaren en afgekapte ritmiek aangejaagde Say You Love Me Now. Een gedreven Adeline ontvouwt zich op een combinatie van glockenspiel en snarenriffs. In het afsluitend luikje kiest Martin voor een bijzonder mooie popballade, Ask Your Mother en neemt vervolgens in alle eenvoud afscheid met een de fragiele, akoestische folk van Real Human Being. Bijzonder fraai, afwisselend en vooral beklijvend luistervoer.