Op zijn dertiende veranderde het jonge leven van Ryan Davidson bijzonder drastisch. Al fietsend  kwam hij onder de wielen van een truck terecht. De gevolgen waren verschrikkelijk, ruim een jaar bleef de knaap aan zijn bed gekluisterd, daarna volgde een langdurige revalidatie. Tijdens die herstelperiode ontdekte hij de instrumenten die thuis rondslingerden en koos meteen voor de gitaar. Nauwelijks veertien speelde Ryan in zijn eerste band en enkele jaren later verkende hij de Californische punkscène. Later verhuisde hij naar Ierland, het land van zijn overgrootouders en bestudeerde er twee jaar folkmuziek.

Catherine is het uit het leven gegrepen verhaal van zijn katholieke overgrootmoeder die het einde van de negentiende eeuw aanlegde met een protestantse jongen. Ze werd meteen op de boot naar New York gezet en kwam als zestienjarig meisje in de stad terecht in 1890.  Davidson zette  dat verhaal op muziek. Op de nieuwe langspeler A Wick Burningh High kleurt hij grotendeels eigenhandig de begeleiding in bij zijn krachtige stem en bespeelt naast gitaren bas en piano. Het hoofzakelijk akoestische instrumentarium wordt aangevuld met cello van Miles Pecko  en de fiddle van Jessie Nieves.

Het stokoude The Silver Dragger werd in de jaren twintig vastgelegd. Joan Baez en Dylan  introduceerden het verhaal in de folkwereld en als Katie Dear werd het na uitvoeringen van The Louvin Brothers een klassieker in bluegrasskringen. De  heldere vrouwenstem die je in de tot een duet getransformeerde versie van Davidson hoort, is die van Jessie.

De invloeden van het Groene Eiland zijn nooit ver weg in het verhalend folkrepertoire waarin van optimistische meezingers als Through It All, over tijdens de jeugdjaren gesmede vriendschappen, naar vrolijke herinneringen uit de pub en meer ingetogen momenten als Kay wordt gependeld. Halverwege komen we de instrumentale fiddler tune East Virginia Billy, zo weggeplukt uit de Appalachen traditie tegen. Het zijn bovenal de poëtische diepmenselijke verhalen die bijblijven.