Het is bijzonder hoe de snikhete strandballenpop van Vampire Weekend al in de nawinter van 2008 zoveel warmte creëert. Met de aanstekelijke mix van zomerse Afrikaanse polyritmiek en rondfladderend new wave gitaarspel zet het hyperactieve studentikoze New Yorkse indie gezelschap flinke badslipperstappen in het alternatieve rockcircuit. Het springerige A-Punk is een mooi visitekaartje en vervolgt de weg naar het eerder verschenen Vampire Weekend debuut. Het spil wordt door het hyperactieve schrijversduo Ezra Koenig en Rostam Batmanglij gevormd die hun immense creativiteit en speelplezier vervolgens over Contra en Modern Vampires of the City breed belegd uitsmeren.

De veelzijdigheid van de twee bandleiders is een groot struikelblok waardoor ze de taken binnen Vampire Weekend herverdelen. Ezra Koenig eigent zich de rol van boegbeeld op, en Rostam Batmanglij is nadrukkelijker achter de schermen werkzaam. Al vanaf de eerste plaat is hij als producer grotendeels voor het eindresultaat verantwoordelijk. Deze dubbeltaak binnen Vampire Weekend is vrijwel niet meer te combineren waardoor Rostam Batmanglij de gewaagde stap maakt om zijn rol van co-writer op te offeren. Een gezonde keuze die de goede vriendschappelijke verstandhouding tussen hem en Ezra Koenig niet in de weg zit, want op de achtergrond blijft hij wel degelijk met Vampire Weekend verbonden.

In zijn thuisstudio gaat hij in de tussentijd met losse tracks aan de slag wat uiteindelijk tot het dromerige Half-Light leidt. De overstap naar een op de synthpop gericht geluid wordt ondanks die persoonlijke handtekening vreemd genoeg lang niet zo breed opgepakt. Een aangenaam vrijwel onopgemerkt werkstuk die ergens tussen de kale experimentele songs van The Beatles en het eighties postpunk gezelschap XTC in balanceert en waarmee hij zich van het Vampire Weekend geluid los wurgt.

Als dan uiteindelijk de vierde Vampire Weekend plaat Father Of The Bride verschijnt blijkt dat Rostam Batmanglij definitief voor een solo carrière kiest. Hij staat niet meer als bandlid genoemd, al blijven de lijntjes dun en hopen de liefhebbers stiekem wel op een terugkeer. Ondanks de valse start krijgt Half-Light nu met de zonnige lome jazzuitspattingen van Changephobia een waardig vervolg. De liefde voor een positieve herboren zomer heeft ook hier de overhand, al zit de broeierigheid vooral in het relaxte afterparty gevoel.

Changephobia staat voor de vernieuwingsdrang en opgeëiste vrijheden, het succesvolle verleden afschudden en verfrissende kansen pakken. Changephobia is tevens het onzekere toekomstbeeld, waarbij alle houvast verdwenen is. Niet alleen muzikanten en de cultuursector bereiden zich op een doorstart voor, de hele mensheid moet aan dit idee wennen. Op ruimtelijk gebied is er veel gebeurd. Nog steeds is de sfeer klein en intiem maar de connectie tussen subtiel gitaarspel en hedendaagse elektronica heeft zich verfijnd. De onstuimige ritmische Vampire Weekend tempowisselingen treden sterk in de drum and bass van Kinney op de voorgrond.

De specialisatie zit hem in de zwoele nachtclub pianotoetsen en is verder vooral in het ondersteunende mellow slaperige baritonsaxofoonspel van Henry Solomon hoorbaar. Deze sessiemuzikant is regelmatig op het podium van de gezusters Haim te vinden. Danielle Haim verleent op Changephobia een vriendendienst door haar drumpartijen aan opwarmingstrack These Kids We Knew uit te lenen.

Een andere vorm van luchtigheid zit hem in de veilige Next Thing soul of de knipoog naar de typische jaren tachtig 4Runner new wave, welke meer in de lijn van het hedendaagse Coldplay werk ligt. En juist die band vat Changephobia aardig samen. Vernieuwingsdrang staat niet altijd aan het begrip avontuurlijk gelijk. Toch krijgt Rostam het voordeel van de twijfel. De een vind het heerlijk om bij de ondergaande zon te loungen, nippend aan een halfvol glaasje whisky on the rocks. Mijn voorkeur gaat meer naar een energiek gifgroen cocktail likeurtje uit en ik zet vervolgens toch die overdonderende eersteling van Vampire Weekend maar weer op.