Als in 1994 het bluesalbum 20th Century Blues verschijnt is Robin Trower voornamelijk bij de oudere rockers een bekende naam. Deze gitarist stond in de jaren zestig aan de wieg van de succesjaren van het iconische Procol Harum. Hij verlaat de band in 1972 en richt zich op zijn eigen Robin Trower Band. Dit gezelschap heeft een wisselende samenstelling, maar werkt vanuit het supergroep-principe waarmee artiesten als Cream en The Jimi Hendrix Experience zichzelf op de kaart zetten. Uitgaande van bas, drums en gitaar wordt er vooral gewerkt vanuit veelbelovende jamsessies.

Vanaf 1994 duikt deze virtuoze muzikant regelmatig met Livingstone Brown de studio in. Deze producer voelt perfect aan hoe hij de oude blues klassiekers in een mooi nieuw passend jasje kan stoppen. Ondanks het geweldige productiewerk van de tevens bas spelende Livingstone Brown ontbreekt de eigenheid in het project omdat ze minimaal met eigen composities aan de slag gaan. Het mist iets, waar ze dan niet helemaal de vinger op kunnen leggen. Twee jaar later staat reggaelegende Maxi Priest bij hem op de stoep en wordt er gewerkt aan Man With The Fun, waar de mega hitsingle That Girl op staat. Een duet met de op dat moment zeer populaire dancehall zanger Shaggy. Maxi Priest blijkt de missing link te zijn, al zal het nog een tijdje duren voordat die connectie gelegd wordt.

Ook die samenwerking tussen Maxi Priest en Livingstone Brown zet zich voort, maar er wordt in eerste instantie geen moment aan gedacht om deze krachten te bundelen. De commerciële popreggae-sound is namelijk mijlenver verwijderd van de blues die uit de gitaar van Robin Trower tevoorschijn komt. Blijkbaar ligt er bij dit trio wel een gemeenschappelijke interesse voor de soul en gospel, en worden er voorzichtig plannen gemaakt om gezamenlijk een project op te starten. United State Of Mind staat letterlijk voor het moment dat die muzikale gedrevenheid en passie samensmelten en dat er dus een nieuw supertrio ontstaat.

Je hoort in alles de ervarenheid van dit geroutineerde drietal terug. Het titelstuk United State of Mind heeft die unieke eighties soulfunk sound, waarbij een vleugje swinging fusion is toegevoegd. In de loop der jaren is er een rauw schurend randje bij de vocalen van Maxi Priest ontstaan. Het kenmerk van zijn geleefde verleden en het vele optreden, waarbij er soms geforceerd tot het uiterste gegaan wordt. Deze ontwikkelde soulspirit is nu perfect omgezet in een warm stemgeluid. Eigenlijk hoeven Robin Trower en Livingstone Brown alleen maar hun gevoel te volgen, en sluit het spel naadloos aan op de weggelegde hoofdrol van Maxi Priest, die zijn naam zeker waar maakt. Niet als reggaezanger, maar wel als kerkelijke soulpriester die stil staat bij de meest belangrijkste levensvragen.

Toch is hier doorheen al die breed tegen de triphop aanleunende seventies flow van arrangeur Livingstone Brown terug te halen, welke als een overkoepelende warme deken over de plaat heen hangt. Een perfecte onderlaag om vervolgens allerlei stijlen en die heerlijke aanvullende blazers op los te laten. Robin Trower laat in het sensuele Are We Just People zijn gitaar doorschijnen met een stoer donkerbruin funkgeluid en treedt net als Maxi Priest buiten zijn vertrouwde pad door de blues vaker meer op de achtergrond te plaatsen. Pas tegen het einde van de track laat hij zijn huilende instrument lekker gemeen van zich af bijten.

Als Livingstone Brown zich op Walking Wounded volledig overgeeft en met zijn prominente baspartijen een plek naast het tweetal opeist, is de chemie pas helemaal goed voelbaar. Volkomen in zijn element brengt hij een rust over bij de volledig in balans zijnde Maxi Priest. Het relaxte van de reggae openbaart zich in de krachtige voordracht waarbij de zanger een mooie ietwat duistere kant van zichzelf oproept. De late avond blues van Robin Trower grijpt hierbij terug naar het roemrijke verleden van deze zwaar onderschatte gitarist.

Het is allemaal vrij toegankelijke huiskamermuziek. De avontuurlijke randjes zijn in een track als Hands In The Sky wel enigszins aanwezig, maar smeulen als een verraderlijk kampvuurtje wat onschuldig na. Het hoogwaardige karakter van de ingespeelde partijen komen hierdoor net te gewoontjes over terwijl het technisch tot in perfectie is uitgevoerd. De grote verrassing in het geheel blijkt toch absoluut Maxi Priest die zich ontwikkeld heeft van een oppervlakkige popreggae-zanger tot een emotioneel beladen soulvocalist.