Als in 1994 het bluesalbum 20th Century Blues verschijnt is Robin Trower voornamelijk bij de oudere rockers een bekende naam. Deze gitarist staat in de jaren zestig aan de wieg van de iconische Procol Harum succesjaren. Hij verlaat de band in 1972 en richt zich op zijn eigen Robin Trower Band. Dit gezelschap heeft een wisselende samenstelling, maar handelt vanuit het supergroep-principe waarmee artiesten als Cream en The Jimi Hendrix Experience zichzelf op de kaart zetten. Uitgaande van bas, drums en gitaar wordt er vooral vanuit veelbelovende jamsessies gewerkt.

Vanaf 1994 duikt deze virtuoze muzikant regelmatig met Livingstone Brown de studio in. Deze producer voelt perfect aan hoe hij oude blues klassiekers in een mooi nieuw passend jasje stopt. Ondanks het geweldige productiewerk van de tevens bas spelende Livingstone Brown ontbreekt eigenheid in het project omdat ze minimaal met zelf geschreven composities aan de slag gaan. Het mist iets, waar ze dan niet helemaal de vinger op kunnen leggen. Twee jaar later staat reggaelegende Maxi Priest bij hem op de stoep om met Man With The Fun aan de slag te gaan, waar mega hitsingle That Girl op staat. Een duet met de op dat moment zeer populaire dancehall zanger Shaggy. Maxi Priest blijkt de missing link, al duurt het nog een tijdje duren voordat ze die connectie leggen.

Ook die Maxi Priest en Livingstone Brown samenwerking zet zich voort, maar ze denken er in eerste instantie geen moment aan om deze krachten te bundelen. De commerciële popreggae-sound is mijlenver van de blues verwijderd die uit de gitaar van Robin Trower tevoorschijn komt. Blijkbaar ligt er bij dit drietal wel een gemeenschappelijke gospel en soul interesse, en maakt het gezelschap voorzichtig plannen om gezamenlijk een project op te starten. United State Of Mind staat letterlijk voor het moment dat die muzikale gedrevenheid en passie samensmelten en er dus een nieuw supertrio ontstaat.

Je hoort in alles de ervarenheid van dit geroutineerde drietal terug. Het United State of Mind titelstuk heeft die unieke eighties soulfunk sound, waarbij een vleugje swinging fusion is toegevoegd. In de loop der jaren ontstaat er een rauw schurend randje op de vocalen van Maxi Priest. Het kenmerk van zijn geleefde verleden en het vele optreden, waarbij hij soms geforceerd tot het uiterste gaat. Deze ontwikkelde soulspirit is nu perfect in een warm stemgeluid omgezet. Eigenlijk volgen Robin Trower en Livingstone Brown alleen maar hun gevoel, en sluit het spel naadloos op de weggelegde hoofdrol van Maxi Priest aan, die zijn naam zeker waar maakt. Niet als reggaezanger, maar wel als kerkelijke soulpriester die bij de meest belangrijkste levensvragen stil staat.

Toch is hier doorheen die breed tegen de triphop aanleunende seventies flow van arrangeur Livingstone Brown te halen, welke als een overkoepelende warme deken over de plaat heen hangt. Een perfecte onderlaag om allerlei stijlen en die heerlijke aanvullende blazers op los te laten. Robin Trower laat in het sensuele Are We Just People zijn gitaar met een stoer donkerbruin funkgeluid doorschijnen en treedt net als Maxi Priest buiten zijn vertrouwde pad door de blues meer op de achtergrond te plaatsen. Pas tegen het einde van de track bijt zijn huilende instrument lekker gemeen van zich af.

Livingstone Brown geeft zich op Walking Wounded volledig over en eist met zijn prominente bas een plek naast het tweetal op, dan pas is de chemie helemaal goed voelbaar. Volkomen in zijn element brengt hij een rust bij de in balans zijnde Maxi Priest over. Het relaxte van de reggae openbaart zich in de krachtige voordracht waarbij de zanger een mooie ietwat duistere kant van zichzelf etaleert. De late avond blues van Robin Trower grijpt hierbij naar het roemrijke verleden van deze zwaar onderschatte gitarist terug.

Het is allemaal vrij toegankelijke huiskamermuziek. De avontuurlijke randjes zijn in een Hands In The Sky wel enigszins aanwezig, maar smeulen als een verraderlijk kampvuurtje wat onschuldig na. Het hoogwaardige karakter van de ingespeelde partijen komen hierdoor te gewoontjes over terwijl het technisch tot in perfectie is uitgevoerd. De grote verrassing in het geheel blijkt toch absoluut Maxi Priest die zich van een oppervlakkige popreggae-zanger tot een emotioneel beladen soulvocalist ontwikkeld heeft.