Rik van Boeckel, dichter/percussionist/spoken word artiest, werkt op De dromende dansers samen met The Dub Ark, een muzikantencollectief dat Nederlandstalige dubreggae maakt, geïnspireerd door Lee Scratch Perry en Linton Kwesi Johnson. Bassist/multi-instrumentalist Eric van Drunen Littel (Clever Lee) legde de basis voor de muziek bij Van Boeckels poëzie in zijn studio in Haarlem. Dubmaster Aernout van Hees (Dr. EchopleX) zorgde voor de dub, overdubs en layering en Joep Smeenk (Ube da Dube) speelde saxofoon.

Met een dergelijke solide basis moet het fijn zijn poëzie te declameren want dat valt natuurlijk in vruchtbare grond. De dromende dansers is dan ook een lekker album, zeker in deze tijd van het jaar natuurlijk, dat een prettig geestverruimende dimensie geeft aan reggae en Nederpop/-poëzie. Qua sfeer, teksten en voordracht/dictie is het album hoorbaar voor een deel geworteld in de vroege jaren tachtig – en dat is een pre. Het nummer Jamaica bijvoorbeeld heeft zelfs een tekstuele basis die terugvoert naar die tijd, toen Van Boeckel onder meer in Lissabon en Oeiras was (‘We dansten op de reggae, de Rasta de Reggae Calypso Jamaica’). Het nummer verscheen in 1983 op de cassette Deze hoofden praten, een album waarvan een aantal tracks in 2021 weer op een compilatie verschenen.

De dikke, lome titeltrack van De dromende dansers trekt je direct binnen. Van Boeckel doet de rest. De dromer vindt uiteindelijk een vrouw bij de rivier, als in een Griekse mythe. ‘Ze zagen hen dansen langs de rivier / Een swingende stroom van liefdesvertier’. Als we hierna via Ibiza Time naar het mediterrane eiland trekken krijg je automatisch de associaties met de rustige, authentieke kant van Ibiza.

De dubklanken op het album zijn ronduit weldadig; heerlijk om al die stijlelementen weer eens voorbij te horen komen. Er is daarbij voldoende (subtiele) variatie te horen. De lichtelijk bizarre vertelling De jager is wat dwingender en voert naar de Rocky Mountains, terwijl Een lied van waanzin weer net even geestverruimender, dieper en warmer klinkt. Met fijne trompetten gelardeerd is dit een van de hoogtepunten, muzikaal en tekstueel: ‘De tijd gaat voorbij / De tijd verdwijnt in de eeuwigheid / Waar mensen leven waar mensen feesten / Waar wolken huilen waar mensen sterven’.

Zoals gebruikelijk bij Van Boeckel vormt de natuur ook weer een inspiratiebron, dit komt terug op: Hallo bergen, Winterland en In het groene licht. Op Winterland fijne saxklanken en een diepe groove onder droge observaties en vaststellingen: ‘In winterland sneeuwval is een dagelijks feit/ Witte bevroren straten de realiteit’. In het groene licht is luider en pompt en maalt lekker door. De tekst kwam – net als die van de titeltrack – tot leven bij een wandeling door Park Clingendael in Den Haag, twee jaar terug. ‘Daar in de Hollandse Tuin is het filosofisch fijn’ en ‘Laat de natuur winnen / Laat de bossen met rust’.

Straten met de mooie ramen, een van de verhalen in dichtvorm op dit album is een interessante track; prikkelende, beeldende teksten en een speels orgeltje creëren een even intrigerend als catchy nummer dat voert door straten, langs een dame en dat je nieuwsgierig achterlaat. Het eerdergenoemde Jamaica bedwelmt, bevreemdt en verbindt. Dichter en band creëren hier een verfrissend, eigenzinnig liefdeslied.

Zo biedt De dromende dansers zeer welkom luistervoer. Wenkende, rijkgevulde muziek en Nederlandstalige poëzie die, net als op de onlangs verschenen compilatie De toekomst laat me koud, laat horen dat er meer Nederlandstalige popmuziek was en is dan de grotendeels voorspelbare selecties die we doorgaans voorgeschoteld krijgen.

Er staan optredens van Rik van Boeckel en The Dub Ark gepland op zondagmiddag 9 juli op het Ootje Festival in Rotterdam-Zuid en op zondagmiddag 27 augustus tijdens een wijkfeest van Tussen de Rijnen in het Ankerpark in Leiden.