Het album Deze hoofden praten doet de vrijgevochten cassettecultuur van de jaren tachtig mooi herleven. We gaan terug naar de jaren 1983 en 1984, toen Rik van Boeckel, laten we hem gemakshalve popdichter noemen, een tweetal albums uitbracht bij het cassettelabel Kubus Kassettes: Deze hoofden praten en Hé, hé, wat moet dat? In het omgeploegde Nederlandse muzieklandschap van begin jaren tachtig, waar veel muzikanten en tekstschrijvers het heft in eigen hand namen, verschenen steeds vaker dwarse, vrijzinnige albums en singles. Hierbij vonden gedichten, verhalen en alternatieve popmuziek elkaar ook steeds vaker. De albums en singles van dichter/performer Ton Lebbink (ex-Mecano) waren hier in de jaren 1981-1983 een mooi voorbeeld van, maar ook Poste Restante van de immer prikkelende Minny Pops (1983) was zo’n avontuurlijk werk, al werd hier nog veel meer bij elkaar gebracht: gesproken woord, poëzie, zowel klassiek aandoende als elektronische muziek, zang en toneel.

In dit klimaat vielen de cassettes van Van Boeckel ook in vruchtbare bodem. De albums bevatten gedichten in een steeds wisselende muzikale setting. Hé, hé, wat moet dat? kreeg goede pers (o.a. in OOR) en het bracht Van Boeckel, die in die jaren al vaak in jongerencentra optrad, naar grotere zalen als LVC, Melkweg en Paradiso. En nu, 35-40 jaar later, brengt het Haagse label Raakvlak, gerund door mensen die nog niet geboren waren toen Van Boeckel zijn cassettes uitbracht, een selectie tracks van Deze hoofden praten (1983) en Hé, hé, wat moet dat? (1984) samen op één elpee: Deze hoofden praten.

Het eerste deel van de plaat bevat stukken uit 1984, toen Van Boeckel voor zijn gedichten samenwerkte met meerdere muzikanten: IJsvallei is de intrigerende, sfeervolle opener. Het nummer kreeg afgelopen februari een passende, ijzige video, geschoten bij Wassenaarseslag. De muziek bij De crisis doet in de verte wat denken aan Tuxedomoon en verbreedt de plaat direct op mooie wijze. Het thema ‘de crisis’ komt natuurlijk altijd weer terug in de geschiedenis of het nu om economie, volksgezondheid of politiek gaat: ‘een fietser voor de vrede remt af / en rookt zijn pijp met hem / achter hen staan de dreigende knuppels / van het hoenderhok / gehelmde hanen gehelmde hanen / verscholen in de duisternis / spelend voor schildwacht van de macht’.

Hierna horen we Oosterse snaren en synths (Strandscene), verderop zijn het meer Caribische sferen in Dub in dub uit. Hier spreekt Van Boeckel vaders en moeders aan, de oudere generatie: ‘hé pappa haal je schouders niet op / maar doe de juiste stap in de goede richting / kijk om de hoek van je nest / in je vest vol principes / teken het principe van het silhouet’ en ‘… zoek je wortels / zonder een konijn te zijn’.

De reissue geeft plaats aan vijf tracks van het eerste cassette-album uit 1983. Ook bij Van Boeckel was Parijs destijds een inspirerende reisbestemming. Het levert de gelijknamige track op, waarop hoewel subtiel, de elektronische ritmische boog continu gespannen staat. Relatief mild qua sfeer, is het toch een stuwend en urgent stuk. Hetzelfde geldt voor De trein, observaties vanachter het treinraam, verfraaid met een zangstem op de achtergrond. Flarden uit wereldreligies en -politiek, over een kloppend hart en radiosignalen gedeclameerd, domineren De sfinx. De mix van donkere bas, fluit en fijne gitaren gaat in Een lachend lustige melodia opvallend goed samen met prettig verwarrende tekst. De titeltrack Deze hoofden praten is de confronterende, afwijkende finale; Van Boeckels multi-gelaagde stem over drukke percussie is als een roepende in een koortsdroom. Hier verwijst de dichter naar de voor zovelen invloedrijke Talking Heads, de band die wereldmuziek een welverdiend groter podium gaf. Op dát vlak heeft Van Boeckel ook zijn sporen verdiend, maar dat is weer een heel ander verhaal in het leven van deze dichter, schrijver, percussionist, reiziger en performer.