Rachel Garlin
Wink At July
Als lerares moedigde ze haar leerlingen aan om vooral hun dromen na te jagen. Dat confronteerde haar met haar eigen wat saaie en strak uitgestippelde leventje en ze besloot voluit voor de muziek te gaan. Rachel Garling leeft en werkt tegenwoordig San Francisco maar groeide op in Berkeley, Californië en dat heeft uiteraard een onmiskenbare impact op haar songwerk.
Als kind beleefde ze een concert van Pete Seeger en ze groeide op met de muziek van Tracey Chapman, Sting en Indigo Girls die ze in het Creek Theatre zag concerteren… en Suzanne Vega. Garlins zachte stemtimbre vertoont opvallend veel gelijkenissen met dat van Suzane Vega en het verfijnde repertoire hoort in hetzelfde folkpop vakje thuis
Gwendolyn Said werd geïnspireerd door Gwendolyn Brooks de allereerste Afro-Amerikaan die in 1950 met een Pullitzer prijs gehonoreerd werd. Op een huppelende akoestische ritmiek citeert Garlin quotes uit het sociaal geëngageerde oeuvre van de poëet waarmee de zangeres op de schoolbanken kennis maakte.
Hey Keith Haring over de betreurde New Yorkse grafitti-kunstenaar lijkt weggelopen uit het vroege werk van Vega en loopt onmiskenbaar parallel met Hey Jack Kerouac van 10.000 Maniacs, een song die overigens eveneens uit de jaren tachtig stamt. Naast die universele onderwerpen komen ook meer persoonlijke items aan bod zoals Accordion Song met troostende woorden voor iedereen met het verlies van de vaderfiguur geconfronteerd wordt.
Het verhalende oeuvre neemt je op sleeptouw van de heuvels in de Bay area naar Phoenix, Colorado, van de metro New York City tot de Schotse eilanden van waaruit Rachel’s moeder emigreerde, of in haar persoonlijke droomwereld. In de afsluitende titelsong passeren de belangrijkste gebeurtenissen uit haar leven. Een niet onaangename, fraai uitgewerkte muzikale trip maar het blijft iets te vrijblijvend en kabbelt ietwat lichtvoetig voorbij.