De titel bekt alvast lekker. Shy Bairns Get Nowt (verlegen kinderen krijgen niets) kun je daarbij ook nog eens plakken op het huidig tijdsgewricht; het lijkt vaak of alleen schreeuwerds gehoord worden. Queen’s Pleasure speelt op de tweede plaat alles wat de band dwars zit van zich af: gebrek aan nuance, oppervlakkigheid, stoerdoenerij en exploitatie. Om maar een paar voorbeelden te noemen.

De singles staan allen (veilig) vooraan op de plaat: Living a Lie is de vurige, lekker doorrammende opener die hinderlijke stoerdoenerij aan de kaak stelt. One of These Days is een stukje langzamer maar nog steeds erg vlotte indiepoprock. Britpop uit de jaren negentig druppelt hier door. How Come is een wat melancholieke dan weer krachtige song die er mag wezen. Playboy’s On is losjes gedrumd en wordt gekleurd door een lekkere dwarse gitaarsolo. Het is een verfrissende song. De boodschap is serieuzer en handelt over geëxploiteerde seksualiteit.

Hierna laat All I Wanny Say mooie akkoorden en een hoger register van frontman Jurre Otto horen; een prima ballad die het niveau van de singles vast weet te houden. Het fatalistische Monday krijgt veel kracht mee door de lekkere grove gitaarsound die klassieke 80’s/90’s indierock ademt. Meedogenloos rammelende drums en afgemeten gitaren stuwen Judge a Book by Its Cover voort, een song die bovendien een laagje keyboard laat horen. In de laatste minuut doet de band er nog een flinke schep bovenop. De band houdt de boel nog even lekker gekruid om met Man in a Suit een stap terug te doen. De ingetogen song beschrijft hoe lastig het is om door een ideaalbeeld achtervolgd te worden.

Zo hebben we met Shy Bairns Get Nowt een prima opvolger van het debuut Words to Live By, Suits to Die In te pakken. Een plaat die net even meer overtuigt, zonder nu direct tot de hoogste regionen door te schieten. Queen’s Pleasure laat zich naast de Britpop/rock nu ook (nog) meer hoorbaar inspireren door postpunk en alternatieve (Amerikaanse) gitaarrock. De songs zijn aardig doortimmerd maar klinken door een minimum aan overdubs nog lekker puur en direct. Naar eigen zeggen blijft de band zoeken naar dat wat echt is. Habitat en werkterrein daarbij zijn voornamelijk stedelijke gebieden, zoveel bleek wel uit de video’s.

Queen’s Pleasure verzandt op het album, door variatie in de tracks te houden, nergens in platgetreden paden. Dit blijkt eens te meer richting het einde van de plaat. Donker en groovy, met een lekkere ‘rubberen’ bas; zo kun je het lange My Eyes Adored You Too omschrijven De boog blijft lekker gespannen. De thematiek, misplaatste nationale trots, geeft extra gewicht. Hierna kiest de band ervoor om niet met een klap, noch met een plichtmatig aandoende (piano)ballad, af te sluiten. Feet on the Ground is ontspannen klinkende indiepop, subtiel aangedreven door brushes. Een toch wel verrassend einde van een uitgebalanceerde maar ook dwingende plaat die Queen’s Pleasure zeker op de kaart houdt.