Pakweg een kleine twee weken geleden hoor ik voor de eerste keer de nieuwste Queens of the Stone Age single Carnavoyeur op de radio. Een sterk nummer vanuit een morbide denkwijze, waarbij het accepteren van het beïnvloedbare lot centraal staat. Het valt mij op dat hier de stem van Josh Homme verrassend veel gelijkenissen met het latere David Bowie geluid heeft. Natuurlijk gaan bij prille vijftiger de jaren ook tellen, en laat zijn nonchalante levensstijl de nodige sporen achter. De tijd dat hij nog dweepte met de duivel en met de rockregels de vloer aanveegt lijken voorbij te zijn. Ja, ook Josh Homme definieert het angstbegrip, en geeft deze in de krochten van zijn bestaan onderdak. Angst voor de slopende COVID-19 drama, die uiteindelijk indirect het broze lichaam van zijn maatje Mark Lanegan opeist. Nooit meer werpt die grimmige grafstem een duistere schaduw over de songs heen, al knikt hij kenmerkend bewegingsloos van boven goedkeurend toe. Angst voor de vechtscheidingsrituelen met zijn ex, inclusief de gerechtelijke voogdijstrijd over hun drie kinderen. Rock & roll sprookjes hebben vrijwel nooit een gelukkig einde, maar juist vaak een destructieve afloop.

Op muzikaal vlak staat het boegbeeld gelukkig ver boven zijn persoonlijke leedproblematiek. In Times New Roman… is een ouderwetse sexy stampende woestijnrocker, en ligt in het verlengde van het gemeen duistere sensuele Lullabies to Paralyze en Era Vulgaris. In Times New Roman… voelt dus niet direct als een Villains opvolger, maar heeft verbazend veel vergelijkingen met het miskende Mechanical Animals glamrock meesterwerk van Marilyn Manson. In het uitgerangeerde tenue van een verlopen discokoning betreedt hij met plateauzolen de alternatieve dancevloer. Het wordt weer ouderwets een avondje in het Día de Muertos maanlicht swingen. Als voormalig partner Brody Dalle haar lichaam in Emotion Sickness aan een nieuw slachtoffer prostitueert koopt Josh Homme zijn uitgeleende ziel bij het pandjeshuis terug, en sleept tevens de nodige retro attributen en stoffige jaren zeventig versterkers met zich mee.

Made to Parade is zo’n typisch gevalletje glamrock gekte, met een folk uitloop waar zelfs een Arcade Fire jaloers op zal zijn. Ze kan het dus ook. Obscenery, het jachtseizoen is heropend. Josh Homme is van zijn huwelijkse verplichtingen bevrijd, heeft schijt aan de opgelegde man/vrouw machtsverhoudingen, en misbruikt zijn sterrenstatus om vrouwelijk schoon te veroveren. Wat vertelt die Britse gentleman Bryan Ferry ooit jaren geleden al, Love Is A Drug And I Need To Score. Alle verslavingen stapelen zich in de weegschaal op, maar dit koortsige verlangen weegt het zwaarste. Obscenery is een verharde ode aan de liefde, het houden van houden we gemakshalve maar achterwege. Empathie is hier geen kernbegrip. Een fantastische opener, met eventjes die georkestreerde stiltetwist om vervolgens hard gruizig door te stampen. Het masochistische Paper Machete is een vrouwonvriendelijke aanklacht schop na, waar de tere romanticus Josh Homme zich voornamelijk op zijn voormalige echtgenoot Brody Dalle richt. Op muzikaal vlak valt hij enigszins in herhaling, de Little Sister vergelijking ligt er wel heel dik bovenop. Verder niet over treuren, ook Paper Machete blijkt dus een heerlijke geoliede rockmachinesong te zijn.

Josh Homme schrijft in Negative Space de opgekropte woede van zich af. Een opening van luchtigheid in het laaghangende benauwende hogedrukgebied. Zwaar gevulde negatieve ruimtes van alle depressiviteit reinigen. Ergens in Time & Place dwaalt de Kyuss spirit nog rond. De track heeft heerlijke spacende krautrock verwijzingen, en herdefinieert het stonerrock gezelschap naar hun oerbeginselen. Een hoog Sonic Whip festival gehalte, waarmee Queens of the Stone Age het belang van hun afkomst nog eens grondig op de voorgrond plaatst. Het uptempo digitale surfrockende What the Peephole Say is een moordende survival of the fittest on the road marathon track en memoreert nog het meeste aan het Songs for the Deaf tijdperk. De maan kleurt de nacht bloedrood. Het is slechts een voorbode tot het zieke maniakale duistere Sicily.

Het tweede gedeelte van In Times New Roman… heeft hoe dan ook een hoog luguber sarcastisch gothic rock nachtmerrie verhaaltjes voor het slapen gaan gehalte. Het Straight Jacket Fitting slotakkoord haalt iedereen door de mangel. De wereld is een rottende planeet, waarin de mensheid zich als aas etende maden met het etterende pus voedt. Queens of the Stone Age flirt nogmaals met het Marilyn Manson verderf, gooit er een beschimmeld death disco no wave saus laag overheen en een verantwoord croonende Josh Homme geeft het uitschot een verbaal pak rammelend slaag mee. Hoe cool is het om bijna klassiek met kleurige eighties new wave lagen dit epos af te sluiten. In Times New Roman… is de actief idealistische terugkeer aan het front, de eerste steen is geworpen.