Pup staat voor Pathetic use of Potential. Dat zei de grootvader van frontman Stefan Badcock toen deze aangaf, dat de bandleden allemaal hun baan hadden opgezegd om zich fulltime op muziek te gaan richten. Maar wat een goeie zet is dat uiteindelijk gebleken, want Pup levert een van de beste punkrock albums van het jaar af (of misschien vorig jaar, aangezien deze cd in thuisland Canada al in oktober 2013 is uitgekomen). Achter de knoppen zat Dave Schiffman (oa Weezer, Rage Against The Machine) en vooral de Weezer invloeden zijn goed hoorbaar.

De hyperactieve, adrenaline verhogende punkrock vol stadion refreinen, halsbrekende overgangen en Weezer gitaarlijntjes (zie daar de solo’s in Guilt Trip en Reservoir) is een absoluut genot van voor naar achter. De band weet een weergaloze balans te houden tussen noise, punk en pop en doet dat met een aan hardcore grenzende energie. De heerlijk droge productie geeft de energie van de band nog eens een extra boost. De springerige songs zijn natuurlijk wel tot in de puntjes uitgevoerd, Wat dat aan gaat zou je Pup kunnen omschrijven als gecontroleerde chaos.

Als Guilt Trip inzet hoor je al een van de beste songs van het jaar en het mag dan ook ongelooflijk heten dat ze er met Reservoir dik overheen gaan. Alhoewel deze song veel meer recht toe recht aan is, is het refrein een weergaloze meezinger. Zo veel hooks in twee songs. Maar daar stopt het niet, feitelijk is bijna ieder liedje een uitschieter. De drukke melodieën in Mabu werken verslavend, maar ook het langzame en ingetogen Yukon (wat een beetje doet denken aan Arctic Monkeys) is prachtig. Of wat te denken aan het super vrolijke Dark Days of het Britpop achtige Lionheart. Met het snelle Back Against The Wall zit de band weer in de sfeer van de eerste twee nummers en Factories sluit het album op Weezer achtige wijze uitstekend af.

Jaarlijst album, zeker weten!