Je kan er maar beter eens goed mee lachen, dachten ze bij Charlotte Adigéry en Bolis Pupul. En terwijl maakten de Gentenaars spirituele alternatieve elektropop die je gewoonweg niet links kunt laten liggen, ritmes die je niet zullen stilhouden, dance waaraan je zo verslingerd raakt. Het duoproject van Charlotte en Bolis heeft inderdaad ergens dat onbevangene van Bananarama en Fun Boy Three ooit, nu omgeturnd naar anno 2022, samen ook met al dat gelaagde van een David Byrne. Er wordt vrank en vrijelijk geëxperimenteerd met gradaties van stoeierige guitigheid en als resultaat krijg je een schitterende productie met meer speelse echtheid dan de groene Spice Girls in hun eerste jaar.

Vreemd toch dat je straks op je houseparty weer zo doorluchtig en vrolijk uit de bol kan op een serie hier allesbehalve oppervlakkige vertelsels des levens. Op intelligente, handel en wandel becommentariërende songs die altijd iets dieper gaan en die je, smile on the face, botsend deelgenoot maken van al die herkenbare groeipijnen van jongelui. Dit album luistert als het plakboek van hun voorgeschiedenissen.

Dat ze hierbij van meetaf aan full support kregen van de Soulwax-brothers valt nergens weg te steken. Het gerenommeerde Dewaele-duo weet hier zelfs het beste uit Adigéry en Pupul naar boven te puren. Het vertaalt zich in staalharde minimale beats, een intense techno-aankleding à la Soulwax, een en al springerigheid en constant… die positieve vibes.

De kolder begint al bij Bel Deewee, knotsgekke telefooncollage van telkens weer bij de Dewaele Brothers aanbellende Charlotte, hallo, bij Deewee, label van de twee mecenassen. Alleen pas als Bel Deewee helemaal goed zat opende voor charmante Charlotte wellicht de deur.

In het olijk gezongen Esperanto wordt direct het eerste zwaarbeladen onderwerp aangesneden, racisme, maar dit dan verpakt in grappige oneliners. Sterk. Evenzo, in de ironische kraker Blenda, of hoe aan individuele kracht te winnen door in één lange tirade Belgisch racisme en kolonialisme op techno-noten te zetten. “Ga terug naar je land waar je thuishoort. Siri, kan je me vertellen waar ik dan thuishoor?” Goddelijk.
Hey, elektrosoul-song met heel veel beklagenswaardige waardenwoorden als gelijkhei, verscheidenheid, harmonie, integriteit. Het zwoel overheen pulserende Afrikaanse ritmes gezongen It Hit Me dan, over seksuele volwassenwording, onder laag gefluit en loense Gentse blikken, uitgroeiend tot een oneindige dance-floorfiller van formaat. Als doet het er uiteindelijk niet onmiddellijk toe waar precies ‘it hit her’.

Het frans en creools gezongen Ich Mwen is daarna zowel komische als onroerende conversatie met onder meer wijsheden van mama Christiane Adigéry voor dochterlief, met als positieve uitsmijter voor de wereld dat je ook als vrouw best ballen hebt. Reappropriate over vrouwelijke seksualiteit, gelijkheid, vrouw-zijn in een vrouwonvriendelijk kader. De hilarisch, cynische afsluiter Thank You, een en al ontwapenende middelvinger naar al Charlotte’s voormalige betuttelaars.

Heel wat koldereske songs dus. Ceci N’est Pas un Cliché, een funky techno-dans met opeenstapeling van grijsgezongen songclichés, net als Barclay James Harvest in zijn Titles ooit. Of Huile Smisse – lees : Will Smith! -, mooi opeenvolgend draak steken met de Fransman en z’n Engels, het ‘Franglais’ weinig flatterend aaneengeregen tot een spelenderwijze chill-song. Mantra dan, een in parlando gezongen spreukenrij over hoe zichzelf te bevrijden van mentale belasting, tegelijk ode aan natuurlijke schoonheid. Haha, weirde collage van tot lied gebricoleerde proest-het-maar-uit-samples, evenveel variaties op Adigery’s lach. Naar het einde toe, muzieksoep Making Sence Stop, met in de titel en de grooves de onverholen hint naar geadoreerde David Byrne van Talking Heads.

Grappend en grollend op een verfrissende, opwindende soundtrack valt er dus best goed te leven met alle maatschappelijke en persoonlijke somberte uit de koker van Charlotte Adigery en Bolis Pupul. Hun plaat heeft, met dank o.m. ook aan Pitchfork, hier en nu alles om van iedereen, tot over verre grenzen, toch een Topical Dancer te maken. Nu alleen de donkere wereld nog.