Psychedelic Porn Crumpets, een beetje vreemd en afwijkend, maar wel lekker. Een naam waarmee je eigenwijs tegen de heilige huisjes aanschopt en waarmee je in principe de bandgekte perfect mee samenvat. Een smakelijke muzikale delicatesse, gestoord uitdagend met de nodige crossover freakcore uitstapjes. Een band waarvan er beweert wordt dat ze elkaar via de plaatselijke drugsdealer leren kennen. Bij Psychedelic Porn Crumpets sta je er niet van te kijken als dit daadwerkelijk het geval is. Ergens moet deze hallucinerende stonertrip zijn oorsprong hebben.

Op Fronzoli zijn de seventies bluesrock invloeden tot een minimum genivelleerd, en klinkt de van oorsprong Britse Jack McEwan Britser dan ooit eerder. Waar Arctic Monkeys een kleine stappen naar die experimentele dwaasheid toewerkt, lukt het Jack McEwan om zich met gemak zo gelikt en clean identiek als Alex Turner te presenteren. Hij blijft die croonende gentlemen, bewapend met de nodige absurde humor. Dat zelfs limiet loze gestoordheid zijn grenzen kent, bewijzen ze wel op het realistische stigma dragende Night Gnomes. Verzetten ze zich daar nog tegen de gekte van een sterrenstatus, op Fronzoli zijn we weer terug bij af. Al die moeite voor niks gedaan of past dit maatpak simpelweg beter.

Nootmare (K.I.L.L.I.N.G) Meow! is een paraderende optocht naar de rand van de platte aarde, waarna ze met een duwtje in het hedendaagse Verenigd Koninkrijk belanden. Toch past deze breed denkende serieuze visie niet helemaal bij de Australische feestbeesten, of ligt er daar een onderliggende gedachte achter. Fronzoli is weer ouderwets onnavolgbaar, en op Nootmare (K.I.L.L.I.N.G) Meow! lanceren ze weer de nodige complexe hoogspanning gitaar riffs. Funkrock crossover volgens de punk hardcore principes. Nootmare (K.I.L.L.I.N.G) Meow! bekijkt van een gepaste afstand de Brexit gevolgen. Vergeet niet dat Australië zich nooit geheel van het Verenigd Koninkrijk heeft laten amputeren, en dat die binding er nog steeds is.

Door de invloed van sociale media, Netflix en sitcoms, injecteren we de ongeboren vrucht al met de nodige nutteloze berichtgevingen waardoor deze met een beschadigde aantasting van het intellectueel de wereld begroet. (I’m a Kadaver) Alakazam, we zijn de dansende levende doden, een leeg karkas met een veelvoud aan non informatie. Psychedelic Porn Crumpets flirt met popkoortjes, eighties new wave, glitterballen disco en identieke retro glamrock. Een georganiseerde warboel met een veelvoud aan onverwachte wendingen. Ontvluchten we de menselijke starheid nu er bijna snoepreisjes naar Mars gerealiseerd worden.

Creëren we daar ons eigen welvarende jaren negentig Utopia? Dilemma Us from Evil maakt deze dromen waar. Een reclamefolder om aan deze behoeftes te voldoen. Geluk kan je inkopen, ongeluk afkopen, het zijn niet meer dan mijmerende Illusions of Grandeur toekomstperspectieven. En nogmaals concludeer ik dat het onnavolgbare Psychedelic Porn Crumpets een weerspiegeling van de huidige maatschappij is. De Cpt. Gravity Mouse Welcome spaceglam is slechts een verzilvering van dat heimelijke kosmische verlangen.

De All Aboard the S.S. Sinker funkrock, de oerknal van het nieuwe nu. We verdringen elkaar om opgefokt de geschepte uitvluchten te verzieken. Het is de nalatige eigenschap van de mensheid om een spoor aan vernieling achter te laten. Al thrashend werken we ons in aanvalsmodus door de track heen. We lachen de ellende in onze persoonlijke Hot! Heat! Wow! Hot! reality soap weg. Heerlijke dragende The Strokes energie waarbij Jack McEwan zijn longen kapot zingt. Het leven is een groot drama, waarom deze niet gedocumenteerd voor het nageslacht wegleggen. Scoren is immers synoniem aan winst toch?

We halen de echte grijze Sierra Nevada grunge naar ons toe en kleuren deze met een fotoshop programma opnieuw in. De lucht is helderder, de rivieren blauwer, de bergen sneeuwwitter. Het ongeduldige chaotische Pillhouse (Papa Moonshine) eist een explosief stukje futurisme op. We hebben jarenlang belasting betaald om die nadagen te waarborgen en laten ons dat niet meer afnemen. We hebben die bunker veiligheid financieel afgedwongen. Mr. & Mrs. Misanthrope heeft de complexiteit van het betere The Smiths en Radiohead werk en maakt snoeihard een einde aan dit ideaalbeeld. Nee, de Psychedelic Porn Crumpets Britpop singers zijn niet zo grappig meer als voorheen. Wat een opluchting! Wat een vreugde!