Na het onwaarschijnlijke succesverhaal van het debuut van Pretenders en een succesvolle opvolger zakt de band in een doorgeslagen drugswaanzin weg, met de onvermijdelijke dood van de geweldige gitarist James Honeyman-Scott en bassist Pete Farndon tot gevolg. Chrissie Hynde hergroepeert de band, maar ondanks de vele hits is de doorstart slechts een tamme vertoning van waarvoor de dromerige rock and roll band ooit voor staat. Haar turbulente leven documenteert ze in de Reckless, my Life as a Pretender biografie waarin ze de mooie kanten maar zekere ook de duistere keerzijde van het rockbestaan toelicht. Het verslag van hoe een Amerikaans meisje in het Londense punkverval terecht komt en hier bijna aan onderdoor gaat. Dit boek valt vrijwel samen met haar Stockholm solorelease, waarna ze de zoveelste doorstart met Pretenders maakt. Relentless is na Alone en Hate for Sale daarvan het derde resultaat. Relentless staat voor genadeloos, zelfs drummend oerlid Martin Chambers is ondertussen met de stille trom vertrokken, de eenzaamheid van het onzekere muzikantenbestaan.

Toch heeft Relentless nog steeds dat herkenbare Chrissie Hynde geluid. Een zeventiger die samen met Patti Smith en zeker Debbie Harry met een punkende Iggy Pop Vainglorious ijdelheid tot de last woman standing van de rockscene behoort. Relentless blikt op de hardheid van het leven terug, met heel veel nemen, en nog meer geven, maar geeft ook de gloriedagen een plek. Gitarist James Walbourne is haar partner in crime, een muzikant die ze als begeleidingsbandlid bij haar toenmalige man Ray Davies leert kennen, en waarmee ze eerder al Hate for Sale uitschrijft. Doordat Chrissie Hynde een groot deel van haar bestaan in een verdovende roes doorbrengt, heeft ze nooit de kans benut om het persoonlijke leed en het daarop volgende verdriet te verwerken. Met de energie van Relentless onderneemt ze een behoorlijk geslaagde poging om dit recht te zetten, al komt ze hierbij tot de conclusie dat er bij het dichten van oude wonden zich nieuwe scheuren openbaren.

Het forever young sprookje met de fatale afloop. De sterfelijkheid van de onsterfelijkheid. Chrissie Hynde wordt weldegelijk ouder. Haar sensorische waarneming verzwakt en ook haar wijze van observatie verandert. Een mentale aftakeling met de vervreemdende angst om het grip over het geheugen kwijt te raken. De grimmige Losing My Sense of Taste ruis van het verliezen, de vroeg dementerende fase. Iedereen wil oud worden, maar niemand wil oud zijn. Just Let It Go oud zeer. Relentless is het testament van de liefde, de nalatenschap van het houden van. Het is zeker niet haar opzet om zich als een oude wijze vrouw te presenteren, daardoor heeft ze zelf net te roekeloos die fastlane bereden. Het is weldegelijk de angst voor het definitieve einde, het moment dat de dagen gaan tellen, gaan aftellen. Het is geen verwijt naar de vroegere Merry Widow minnaars die haar laten vallen, geen wraakgevoelens naar de oneerlijke muziek business. Het is slechts een overzichtelijke constatering.

Vrienden komen en vrienden gaan. Jonny Greenwood van Radiohead behoort tegenwoordig tot de huidige amicale lichting die Chrissie Hynde een vriendendienst bewijst en de afsluitende I Think About You Daily herfsttrack van een strijkersarrangement voorziet. Het dromerige A Love rekent met de innerlijke demonen af, die het haar lastig maken om zich normaal te socialiseren. De onbereikbare liefde die wel in de songs zijn weg vindt, maar welke nooit in het echt haar pad kruist. Ze zoekt antwoorden in de helende Domestic Silence gospel psychedelica van de verlatingsangst als haar fysieke omgeving door overlijdens en geestelijke disorder inkrimpt. Berusting in de The Copa surfrock stilte. Bij The Promise of Love vindt ze aansluiting bij soulvolle zielsverwanten als Dusty Springfield en Joni Mitchell, verhalenvertellers die zich in het verleden reeds bewezen hebben.

Songs als Look Away en Your House Is on Fire overstijgen haar persoonlijke ellende. Als grootmoeder (ja, zelfs rockchicks krijgen kinderen) gunt ze haar nageslacht een vreedzame wereld, niet een aarde die in brand staat. Geen helend doekje om die brandblaren dicht te schroeien, maar juist een leefbare toekomst. Relentless is geen wereldschokkende goede plaat. Het is eerder een ontroerende vertelling van de keerzijde van het ouder worden, de keerzijde van het muzikantenbestaan, de keerzijde van het leven, maar dan wel met dat sprankje houvast aan oprechte liefde.