Een solo-album van Chrissie Hynde, dat is eigenlijk hetzelfde als een solo-album van Johannes Sigmond, die jongen die in zijn eentje Blaudzun vormt en per project begeleiders zoekt. Al was voormalig popjournalist Hynde (Akron, Ohio, 1951) sinds eind jaren zeventig zangeres en songwriter van The Pretenders, alle platen die de groep sindsdien uitbracht waren in feite soloprojecten van Hynde met een aantal (min of meer vaste, maar vaak ook inwisselbare) begeleiders. Zeker nadat gitarist James Honeyman Scott in 1982 aan een overdosis overleed. Aan hem werd de Pretenders-hit Back On The Chaingang opgedragen.

De soloplaat Stockholm, genoemd naar de stad waar veel van de opnamen plaatsvonden, had dan ook niet als soloplaat gepresenteerd hoeven te worden. Aan de andere kant: misschien vindt de zestiger Hynde wel dat ze zich lang genoeg heeft verscholen achter een alias.

Is Stockholm dan een ander, persoonlijker album dan haar ‘groepswerk’? Dat valt nogal mee. Of tegen.

Voor de productie is Björn Ittling aangetrokken, bekend van zijn werk met Likki Li en zijn eigen band Peter, Björn and John. Zijn geluid doet soms sterk aan Phil Spector denken. Die Wall Of Sound, of beter gezegd het geluid van de sixties-girlgroups, is ook op deze plaat terug te horen, maar dan met name in het eerste nummer, You Or No One, en nog preciezer in het intro daarvan. Sommige artiesten bouwen op hun cd toe naar het hoogtepunt, Hynde plaatst het direct aan het begin. Een goeie binnenkomer, zou je kunnen zeggen, al is het wel van belang om dat niveau daarna vast te houden. Dat lukt maar ten dele.

Neil Young speelt mee op Down The Wrong Way, een van de meer catchy nummers. Hoewel ‘meespelen’ een wat verkeerde term is. Young speelde zijn gitaarsolo in in Londen, terwijl Hynde, die in Engeland woont, in Zweden opnam.

Stockholm bevat uitschieters, meerdere zelfs, maar toch net niet genoeg om het hele album overeind te houden. De rest is niet onvoldoende, maar er spreekt weinig urgentie uit. Tussen de enigszins doorsnee rocksongs valt Tourniquet (Cynthia Anne) ineens op. Heel klein. Anders dan in klassieke Pretenders-ballads als 2,000 Miles of I’ll Stand By You, die ook konden gedijen in stadions vol brandende aanstekers.

Tourniquet, stop the bleeding

The arms that held him, now they’re gone

Een uitschieter is zeker ook Sweet Nuthin’ is een lied dat beluisterd kan worden als een beschrijving van haar liefdesverleden. Het valt niet zozeer om muzikale redenen op -het heeft vrij dicht naast bijvoorbeeld Brass In Pocket gelegen-, maar vooral vanwege de tekst:

I don’t need a lie to see your other side, you can save it for your solo album

Nu heeft iedereen op zekere leeftijd wel een rijtje exen, maar als daar, zoals bij Hynde, rock-celebrities als Ray Davies en Jim Kerr bij zitten en een sportlegende als John McEnroe is de vraag ‘over wie gaat dit?’ (de tennisser valt af) extra pikant. En dat weet voormalig journaliste Chrissie natuurlijk ook wel.