Het is ondertussen een halve eeuw geleden dat PP Arnold in de hitlijsten vertoefde met haar weergaloze interpretatie van Cat Stevens’ demo The First Cut Is The Deepest. De uit LA afkomstige zangeres zong en danste bij de Ikettes van Ike & Tina Turner en verzeilde tijdens een tournee met The Rolling Stones in Engeland. Mick Jagger overtuigde de zangeres om in Londen te blijven en door zijn bemiddeling belandde het piepjonge tengere zangeresje met de machtige stem bij  Andrew Loog Oldham’s prille, succesvolle platenfirma Immediate.

Talloze sessies als background zangeres voor het label en met The Small Faces leverden haar de terechte eretitel ‘The First lady of Immediate’ op. Dat werd ook de titel van de eerste langspeler. In het zog van Arnold’s interpretatie van Angel In The Morning volgde er In ’68 nog een tweede LP Kafunta. Even later ging Immediate op de fles, Arnold was ondertussen al weggelopen op zoek naar nieuwe muzikale horizonten. Die vond ze bij Barry Gibb en Eric Clapton die met Derek & the Dominos Arnold ter hulp schoot.

De destijds door RSO baas en manager Robert Stigwood geboycotte sessies werden met hulp van gitarist Steve Craddock (Ocean Colour Scene, Paul Weller) gerestaureerd en twee jaar geleden uit de vergetelheid gehaald met The Turning Tide. Het is opnieuw trouwe fan Craddock die al een tijdje samenwerkt met PP en in zijn Kundalini Studio in Devon met muzikanten van The Specials en leden van OCS de backingtracks vastlegt. PP reist vanuit haar thuishaven in Spanje af naar de studio.

“I Finally Found My Way Back Home” zingt Arnold met die markante stem die nagenoeg niets aan raffinement en kracht heeft ingeboet. Het klassiek georkestreerde, met een milde wall of sound opgebouwde van het soul epos Baby Blue en het met trompetjes zonovergoten pop van The Magic Hour roepen meteen die onweerstaanbare, langoureuze sound van de jaren zestig op, evenals Mike Nesmith’s Different Drum, dat we ons herinneren van de jonge Linda Rondstadt bij The Stone Poneys  ergens in de jaren zestig.

PP componeerde samen met haar zoon Kodzo I Believe in You en Hold On To Your Dream, enigszins afwijkende funky zijstapjes. When I Was Part Of Your Picture en  Shoot The Dove, twee door Paul Weller aangeleverde tracks sluiten meer aan bij Arnolds vertrouwde werk. Bovendien passeert er  een weelderig symfonisch georkestreerde uitvoering van Sandy Denny’s  I’m A Dreamer.

Het met parlando gedeclameerde aan een gedicht van Dylan ontleende The Last Words Of Woody Guthrie is een meer avontuurlijk jazzy experiment. Nog indrukwekkender klinkt het eerbetoon aan haar  in ’77 verongelukte dochter I’ll Always Remember You (Debbie’s Song). Een geïnspireerde, diep doorvoelde gospel getinte ode die je niet onberoerd achterlaat, een afsluiter in grandeur van een nog altijd grote dame.