Vier jaar na de release van de succesvolle debuutsingle Down the Rabbit Hole komt het Amsterdamse POM nu met het eerste album. In de afgelopen jaren bleef de band weliswaar in beeld met singles, ep’s en een optreden op Eurosonic/Noorderslag, maar het lijkt erop dat het vijftal nu pas weer écht momentum heeft. En dat zou weleens beslissend kunnen zijn. Onlangs verkocht de band Paradiso uit, dus die stap is alvast gezet.

We Were Girls Together klinkt bij eerste beluistering alvast als een klok. Het is een plaat over volwassen worden en jezelf beter leren kennen. Een energieke reis met ups en downs verpakt in opzwepende ‘fuzzpop’.

Bittersweet en Together We Go waren al langer bekend. De straffe gitaartjes en het dito ritme van eerstgenoemde zijn terugkerende elementen op het album. Net als de stevige climaxen. In Together We Go laat POM veel horen: ook dit is een strakke track, met postpunkinvloeden. Het refrein is uitbundig, sprankelend (met belletjes) en groeit aan tot een flink golf die live nog wat gaat losmaken. Frontvrouw Liza As is zich bewust van haar daden: ‘Maybe this will shape my future’. Het is deze song die het album zijn titel gaf: ‘Although the nights were neverending… we were girls together’.

POM opent relatief kalm met A Burning House, een indiepopsong met afgemeten gitaren die nog veel ruimte laat. Sorry combineert heldere gitaarlijntjes en welsprekende baspartijen met stevige rockende piekmomenten. Dit alles over die herkenbare strakke basis. De band gaat regelmatig recht vooruit en varieert door in te houden en weer los te breken. Qua geluidsspectrum houdt de band het dus relatief compact en samengebald, als zijn er, zoals gezegd, wel ‘rustpunten’. Exoskeleton (‘Just believe / I’m a full human being under my exoskeleton’) is kenmerkend, al verdienen die lekkere gitaarlagen die de band uitsmeert zeker aparte vermelding.

De band temporiseert een aantal malen en dat voorkomt een zekere eenvormigheid; Bella Fever en Cool Girl trekken het album toch wat breder, al vormen deze songs geen albumhoogtepunten. Het is Cool Girl dat hier net even meer weet te pakken: ’I always feel so naked / Why do you think I dress like this?’.

In het laatste deel van de plaat weet POM nog wel een paar keer mooi te pieken. Deadly Sins is een lekker ruige muzikale achtbaan met heerlijk opzwepend, in elkaar grijpend gitaarwerk. Het afsluitende Enjoy ademt de nacht, het moment na sluitingstijd; het is een lange sfeerballad die enerzijds voorspelbaar is maar anderzijds ook hitpotentie heeft en ook gewoon weet te raken door de eerlijkheid en naaktheid: ‘Living in the moment sounds like heaven to me / But I know I always feel like something’s missing’. Als de band Enjoy halverwege de plaat had geplaatst was deze song ongetwijfeld al flink omarmd geweest maar in het streamingtijdperk worden albums nu eenmaal lang niet altijd van a tot z beluisterd.

We Were Girls Together lijkt vooral een afronding van een paar beloftevolle jaren die nog geen album voortbrachten. POM zit met de huidige mooie clubtoer en dit album in de achterzak in ieder geval alsnog in een flinke piekperiode. Het devies voor het vijftal is dan ook: geniet ervan en speel de pannen van het dak. Daarna kan de band de muzikale vleugels verder uitslaan.