Het heeft wel iets, dat cheerleader imago. Aan de ene kant heel preuts en onderdanig, maar ook verleidelijk en oppermachtig. Bedoeld om American football spelers op te hitsen en met een hoog amusementswaarde het publiek te vermaken. Het zijn de veelgevraagde aantrekkelijke meisjes die tijdens het eindejaarsbal met de meest gespierde jongens rondlopen. Vaak zijn dit toch ook wel de typetjes die vervolgens alweer snel vergeten worden, terwijl de nerds wel carrière maken. Pom Pom Squad is een naam die je eenvoudig aan zo’n atletische dansgroep koppelt die met mierzoete Prodent glimlach op het veld manoeuvreert.

Pom Pom Squad is echter een uit Brooklyn afkomstig rockgezelschap met een indrukwekkende zichzelf uitsprekende frontvrouw, die verbaal een heerlijke venijnige overslaande snik tevoorschijn tovert. Mia Berrin verruilt haar prille acteer carrière voor een aandeel in de muziekwereld. Samen met bassist Mari Alé Figeman, gitarist Alex Mercuri en drummer Shelby Keller werken ze aan een tweetal EP’s, welke als Hate It Here en Ow het licht aanschouwen. Die mix tussen romantische dromerige Forever verhaaltjes en zwaar deprimerende exorcistische stukjes muziekbeleving houden ze op het eerste volwaardige album Death of a Cheerleader aan.

Pom Pom Squad heeft zich in de tussentijd bij het invloedrijke Duitse City Slang label gesetteld en het springerige Red with Love gelanceerd, welke ook op de plaat te vinden is. De Death of a Cheerleader aanduiding roept echter wel de nodige vraagtekens op. Het heeft een soort van Laura Palmer achtige aantrekkingskracht, een mysterie wat zich op Twin Peaks wijze verder ontwikkelt. De tranentrekkende Crimson And Clover cover is bijna een smeekbede voor in een David Lynch film noir. De band van Mia Berrin heeft ook dat absurde in hun duistere, grillige tegen de grunge aanleunende sound.

Het exploderende Death of a Cheerleader titelstuk en het sentimentele in de ziel snijdende Crying halen de basis uit de opwindende jaren negentig indierock, en herplaatsen zich in dit tijdsbestek waar vrouwenbands steeds meer op de voorgrond treden. Songs ingeleidt door herkenbare retro slaapliedjes en kinderlijke musicaldeuntjes met een groot Walt Disney gehalte. Bubblegum romantiek met flarden bijtende teksten. De donkere Puerto Ricaanse zangeres worstelt met de #MeToo en Black Lives Matter vraagstukken. Deze maatschappelijk kritische houding kan ze goed in haar feministische statement kwijt.

De New Yorkers bevinden zich met hun intellectuele highschool voordracht in het vaarwater van Weezer, die ondertussen zelf alweer bijna dertig jaar die studentikoze uitstraling met zich meedraagt. Tegen wil en dank tot de Swiebertjes van de punkrock uitgeroepen. Pom Pom Squad is net wat minder emo, en schreeuwt echt stevig van zich af. Het korte punk rockende Lux zit ergens tussen een aanranding en een heftige uit de hand gelopen vrijpartij in. Mia Berrin heeft het schattige meisjesachtige van een Courtney Love, maar bezit ook wat van haar demonische woede uitbarstingen die sterk in een track als het opgefokte Shame Reactions op de voorgrond treden. Death of a Cheerleader is een uitgesmeerde albumvariant van het Hole hitsucces Miss World. Ze zijn er nog steeds, spraakmakende vrouwen met een opruiende punk attitude.