Tijdens een gigantische wereldtour, in navolging op zijn laatste album Side Eye NYC,  die hem binnen één jaar op 180 podia (!!!) ter wereld bracht, vond jazzgitarist Pat Metheny een file op zijn laptop die hij niet direct herkende, met stukken die hij in de afgelopen jaren thuis of op hotelkamers had opgenomen. Zelfs niet eens meer herinnerde deze ooit opgenomen te hebben. De opnamen verrasten hem zo in kwaliteit dat hij de mooiste stukken daarvan nu verzameld heeft op een volledig nieuwe album: Dream Box.

Een album waarop Metheny alleen met zijn elektrische gitaar te horen is en alweer zijn derde album dat hij in samenwerking maakt met het Duitse Modern Recordings, onderdeel van het grote BMG, sinds hij na het meesterlijke From This Place uit 2020 (het album dat wij als Album van het Jaar uitriepen) onverwacht het ‘artiestenlabel’ Nonesuch Records verliet.

Laten we gelijk maar duidelijk zijn: Dream Box is het beste album dat hij via zijn nieuwe ‘label’ (uiteindelijke verschijnt alles wat hij maakt eerst op zijn eigen Metheny Group Productions) uitbrengt. De tien stukken zijn elk van een fabuleuze kwaliteit en hoewel hij ze solo speelt, bevatten ze alles wat ze ook in een bandbezetting zo bijzonder hadden gemaakt.

Tien stukken zonder opsmuk die vanaf albumopener The Waves Are Not the Ocean tot albumafsluiter Blue in Green zijn fascinerende spel in volle glorie laten horen. Vaak gedubbeld waardoor basis, melodielijnen en solo’s glansrijk over elkaar heen samensmelten. Wat een magnifiek gitarist is hij toch en wat blijft hij toch super herkenbaar in het bereiken van de emoties in zijn composities.

Dream Box, waarin box ‘slang’ onder muzikanten is voor een ‘hollow-body’ elektrische gitaar, een gitaar met zo’n specifieke open f in de klankkast en die een iets luider geluid kan creëren, is zo’n album waar je achterover leunend eindeloos naar kunt blijven luisteren.

Als dit zomaar een file was die Metheny vond moeten er nog veel meer schatten in zijn computer aanwezig zijn natuurlijk. Sinds jazzheld bassist Charlie Haden (1937-2014) hem vertelde niet alleen zijn muziek op papier vast te leggen maar ook op tape moeten er, de productiviteit van Metheny (‘Ik schrijf elke dag in ieder geval wel een ballad’) kennende, echt wel heel veel meters opgenomen zijn.

Van de tien stukken die Dream Box kent zijn er zeven nieuwe Metheny originals. Daarnaast nam hij fraaie bewerkingen op van Never Was Love van Russ Lang, I Fall in Love too Easily van Jule Styne en Sammy Cahn en Morning of the Carnaval van Luiz Bonfa en António Maria (ook wel bekend als Black Orpheus en afkomstig van de soundtrack van de film Orfeu Negro die wel als de introductie van de bossa nova wordt gezien).

Natuurlijk blijft het raar dat Metheny nu al drie albums achter elkaar geen echt nieuw werk uitbrengt via zijn nieuwe ’label’ Modern Recordings. Road To the Sun bevatte dan wel nieuw werk van Metheny, maar werd door het fameuze Los Angeles Guitar Quartet gespeeld (de enige compositie waar Metheny echt prominent is te horen is zijn bewerking van Für Alina van Arvo Pärt), het daarop volgende Side Eye NYC was zijn introductie van zijn nieuwe trio met James Francies op toetsen en Marcus Gilmore op drums waarop een mix van oud en wat nieuwer werk te horen was en waarmee hij vervolgens op tour ging, en Dream Box zijn ‘gevonden’ opnamen.

Dream Box brengt Metheny wel weer terug naar waar we hem willen hebben: een begeesterde muzikant die zijn fascinerende technische skills om weet te zetten naar emotievolle stukken die even hard beroeren als indruk maken.