Pat Metheny is, zoals de grootsten binnen de muziek, een muzikant die van geen muzikale limitering wil weten. Na met zijn vorige album From This Place (onze #1 in de jaarlijst van 2020) een echt groepsalbum gemaakt te hebben vol ambitieuze, van rijke arrangementen voorziene, composities is zijn nieuwe album Road To The Sun een volledig ander verhaal.

Metheny schreef twee suites, één voor sologitaar en één voor vier gitaren. Voor de eerste, Four Paths of Light getiteld, vroeg hij klassiek gitarist Jason Vieaux en voor de tweede, naar de albumtitel vernoemd, het Los Angeles Guitar Quartet. Zowel Vieaux als de mannen van het LAGQ zijn veel geprezen en met een fabuleuze techniek gezegend, de uitgelezen muzikanten om de composities van Metheny op te pakken. Deze ook een echt andere kant als Metheny zelf zouden opduwen.

Gespeeld door Vieaux is Four Paths Of Light in alles natuurlijk wel een herkenbare Metheny compositie. De opbouw van de afzonderlijke delen, de manier waarop hij nuances legt in spel en emoties opbouwt, de grote variatie in spel, de manier waarop hij met folk, jazz en klassieke elementen speelt.

Vieaux is een weergaloos goede gitarist die puur op de akoestische gitaar de Metheny compositie een virtuoze lading geeft. Zijn spel is rijk, begaafd en vol emotie. Je voelt dat hij de compositie van Metheny heeft geabsorbeerd en er echt een eigen klassieke wending aan geeft. Het levert een diep doorleefde uitvoering, in drie magnifieke delen, op.

De titeltrack gespeeld door het Los Angeles Guitar Quartet (John Daerman, Matthew Greif, William Kanengiser en Scott Tennant), is al net zo bijzonder te noemen. Juist als je vier akoestische gitaren hoort ben je je bewust in wat voor weergaloze structuren Metheny werkt en hoeveel lagen zijn eigen spel alleen al kent. En dat Metheny’s muzikale gedachten gelijk al in vele melodieën tegelijk moet zijn.

Natuurlijk zweeft de opbouw van Metheny altijd samen met gedachten aan toetsenman Lyle Mays en al helemaal de manier waarop deze twee mannen samen zovele muzikale lagen in de door hen gespeelde composities aanlegden. Twee mannen die elkaar zo belachelijk goed aanvoelden en elkaar pushten om elkaar steeds weer te verrassen.

Road To The Sun is zo’n compositie waarin alles wat Metheny vanuit de beginjaren heeft opgepakt en geleerd in volle glorie naar boven komt. Vier buitengewone gitaristen die de lijnen van Metheny’s compositie weergaloos oppakken, van zowel de kenmerkende ritmische slagpartijen als de solerende melodieën, en de compositie een ware onsterfelijkheid meegegeven. Elke gitaarpartij afzonderlijk zo herkenbaar als we die van Metheny kennen en samen klinkend als een euforisch viermans Metheny gitaarkwartet.

Road To The Sun is een ronduit briljant geschreven suite, uit zes delen opgebouwd, met veel melodie, melodiewendingen en emotie (Part 2, Part 5), ook vol variatie en verrassingen (vooral het vervreemdende Part 4) en natuurlijk, zoals we immer van Metheny gewend zijn, een briljante, alles samenkomende, emotionele apotheose als slot.

In het prachtige samenspel van de mannen kan Metheny het zelf niet nalaten een aantal gedeelten (Part 2 en Part 5) mee te spelen maar je haalt hem er niet per se uit tussen de andere mannen. Een groot compliment voor iedereen.

Net als Vieaux zijn de mannen van het Los Angeles Guitar Quartet de perfecte muzikanten om de nieuwe composities van Metheny uit te voeren. Hij had het allemaal zelf kunnen doen natuurlijk, daar is hij absoluut toe in staat, maar juist op deze manier geeft het de composities een andersoortige zeggingskracht mee. Juist ook om Vieaux alleen Four Paths Of Light te laten spelen en de vier mannen de titeltrack geeft een erg mooie balans op het album. En geeft het de stukken, juist door de klassieker scholing van de gitaristen, een nog duidelijker klassiek karakter.

Het slotstuk van de plaat, op het heerlijk over 4 kanten verspreid vinyl op de laatste kant te vinden, wordt eigenlijk een bonustrack genoemd, en is een bewerking die Metheny maakte van Arvo Pärts Für Alina. Een kort stuk dat Pärt voor piano schreef maar door Metheny op 42-snarige gitaar een volledig nieuwe lading krijgt. Optimaal gebruikmakend van de breed dragende klank van het instrument, krijgt de compositie een atmosferische toon die met Metheny’s ingetogen manier van spelen een verrassende ondertoon krijgt.

Road To The Sun is de onverwachte opvolger van From This Place én tevens een wel heel interessante aanvulling op Metheny’s rijke oeuvre. Onvergelijkbaar met zijn voorgaande werk omdat hij er zelf eigenlijk niet op meespeelt, maar zijn signatuur is zo prominent aanwezig dat niets anders als zijn naam op de cover staat. Het zijn de rijke composities, die in alles de grote ontwikkeling van Metheny als gitarist en arrangeur laten horen. Wat een enorme rijkdom aan sferen en emoties weet hij in de nieuwe composities toch weer op te roepen. Natuurlijk hoor je in alles die typische Metheny op- en uitbouw, maar ook heel duidelijk dat de composities echt wel door andere gitaristen gespeeld worden. Met hun virtuoze techniek gekoppeld aan groot spelplezier en hun klassieke inzicht en spel maakt Metheny met Road To The Sun de perfecte brug naar het klassiek.