Met een sobere triobezetting kwam Pat Metheny na twee jaar, en twee uitgestelde concerten, dan eindelijk terug naar zijn geliefde Vredenburg. Het werd een memorabele avond met een verrassende ‘trip down memory lane’ setlist en een ronduit geweldig spelend trio.

Op basis van zijn laatste verschenen album Side-Eye NYC kon de Amerikaanse gitaarlegende dan eindelijk weer de wereld over. Want ook voor de muzikant die vanaf begin jaren zeventig vrijwel continu op tour is en voor wie het podium zijn thuisplek is, waren ook de afgelopen twee jaar slopend. En hoewel zijn laatste plaat door zijn nieuwe platenlabel Modern Recordings niet gepromoot werd (een bizar domme actie) was de zaal stijf uitverkocht.

Side-Eye NYC bracht een volledig nieuw trio met de jonge toetsenman James Francies en drummer Marcus Gilmore uit. Een plaat die het Side-Eye project introduceerde waarmee hij nu dus de wereld overgaat. De bedoeling is dat hij binnen het project veelbelovende jonge muzikanten introduceert. In TivoliVredenburg waren dit dat weer toetsenman Chris Fishman (en niet de vaak vermelde James Francies) en drummer Joe Dyson.

Fascinerend goede jonge muzikanten ook die met Metheny een dwarsdoorsnee van diens rijke oeuvre moesten oppakken. Een bijna ondoenlijke taak vooral ook omdat veel van zijn werk met legendarische muzikanten werd gespeeld. Met Side-Eye NYC, niet behorend tot de beste albums in zijn oeuvre, als graadmeter was mijn verwachting iets getemperd om heel eerlijk te zijn. Hoe groot mijn verlangen om Metheny live weer aan het werk te zien toch altijd weer is.

Gelijk bij opkomst en zijn eerste compositie, solo op de vermaarde 42-snarige Picasso gitaar, weet je dat het, vooral ook dankzij het sublieme zaalgeluid, weer een memorabel avond wordt. Met Fishman en Dyson erbij en Metheny op de elektrische gitaar en geweldige versies van So May It Secretly Begin, Bright Size Life, Timeline (een compositie van Michael Brecker) en Better Days Ahead hoor je dat het trio een geweldig ingespeelde groep muzikanten is die elkaar uitdagen en waarbij de jonge toetsenman en drummer de zeer ervaren Metheny van fraai muzikaal repliek dienen.

Spannend om het immer zo emotionerende van meesterwerk Secret Story afkomstige  Always and Forever (met die fantastische alles samenvattende solo van Toots Thielemans) in een trioversie te horen. Het origineel is door zijn orkestratie zo emotioneel rijk en gelaagd. Mooi en ontroerend is die met een mooie pianosolo van Fishman als Toots’ vervanging.

Daarna gaat de set fraai verder met Farmer’s Trust, Jaco, When Were Free, It Starts When We Diappear (de ‘nieuwe’ openingstrack van Side-Eye NYC), Phase Dance, een ijzersterke interpretatie van Ornette Colemans Broadway Blues en Zenith Blue.

Een fascinerende dwarsdoorsnee door zijn oeuvre dus, die in de handen van deze mannen een perfecte keuze betekent. Fishman heeft lef en durf en je ziet het plezier op het gezicht van Metheny als Fishman zijn solo’s pakt. Heerlijk als je zo zelfverzekerd naast een grootheid als Metheny zo vrij durft te spelen en al helemaal als je in sommige composities op moet wegen tegen grootheid Lyle Mays waar Metheny zo lang mee speelde. (Vreemd om te bedenken dat in de pandemiejaren Mays ook nog eens overleed en van een muzikale hereniging nooit meer sprake zal zijn.)

Ook Dyson speelt met lef en legt, zonder zich in te houden, voortreffelijke ritmes neer die door Metheny met al net zo’n grote glimlach worden opgepakt. Je ziet bij Metheny in alles dat hij enorm blij is weer op het podium te staan. Niet alleen stimulerend knikkend naar zijn jonge mede-muzikanten maar zelf in blakende bloedvorm, is zijn gitaarspel zo gevarieerd en rijk als je maar wilt horen. Wat een ongelooflijke gitarist is hij toch en wat emotioneren zijn composities en spel toch altijd weer.

De set is een combinatie van crowdpleasers, klassiekers en nieuwe tracks en juist in deze triobezetting uitstekend gekozen. Ook mooi gekozen is een gitaar en pianoversie van Phase Dance die door Metheny en Fishman een sublieme versie meekrijgt. Fishman steelt de show met pianospel dat fascinerend aan Mays herinnert. Natuurlijk is met deze set het concert nog niet over.

Eerst komt Metheny alleen terug om een akoestische medley te spelen waarin een veelvoud van zijn vermaarde composities zit verborgen. Van Minuano (Six Eight), As It Is, James, September, This Is Not America tot aan Antonia. Weergaloos en vol emotie gespeeld. En wat een rijk oeuvre heft deze man toch bij elkaar geschreven en gespeeld, bedenk je gelijk.

Fishman en Dyson komen er weer bij om Are You Going With Me? (natuurlijk altijd al door iemand in het publiek aangevraagd) een nieuw fraai leven in te blazen. En oh oh oh wat blijft die compositie toch van een ongelooflijke klasse. De band verdwijnt nogmaals van het podium maar Metheny kan het nog niet loslaten en komt voor nog een nieuwe akoestische compositie terug en haalt Fisman en Dyson toch ook nog maar terug voor een fraaie versie van Song of Bilbao, ook al zo’n weergaloze klassieker.

Als je dan echt denkt dat met het verdwijnen van de band van het podium het concert toch echt wel klaar is komt Metheny nog één keer terug voor een wel heel fraaie akoestische interpretatie van And I Love Her van The Beatles. Maar dan is het na nogmaals luid applaudisseren toch echt na ruim twee uur klaar.

Het blijft ongelooflijk hoe Metheny toch elke keer optimaal weet te overtuigen. Op het podium is en blijft hij heer en meester en met deze jonge muzikanten, die zich hard aan hem optrekken en het allerbeste uit zichzelf halen, spat het spelplezier en de klasse van datzelfde podium af.

Avonden als vanavond bewijzen hoe belangrijk liveconcerten toch in je leven zijn. De emoties die Metheny met zijn spel en composities teweeg weet te brengen zijn dan ook ongekend. En met het fantastische geluid dat je in de grote zaal van TivoliVredenburg hebt zou je ieder groter jazzconcert hier graag willen zien.

Foto’s: Ben Houdijk