Begin dit jaar reisde Amerikaanse auteur, muzikant en producer Ian Brennan, die voordien al samenwerkte met Ramblin’ Jack Elliott, Peter Case en Malawi Mouse Boys af, naar Mississippi. In de  streng beveiligde Parchman Prison woonde hij de eredienst voor en door gevangenen bij en legde die vast. Brennan had al ervaringen met dat soort veldwerk. Talloze zoektochten met zijn vrouw, de Italiaanse Rwandese cineaste en fotografe Marilena Umuhoza Delli naar in het Westen onbekende muziek leiden naar Vietnam, Cambodia, Pakistan en Afrika. Op dat continent verkende Brennan Rwanda, Malawi Kenia en Zuidelijk Soedan, in de Sahara zocht hij contact me  nomaden in de Sahara en Sahel.

Brennan verzorgde de productie van Tassili  voor Tinariwen, de vanuit Algerije opererende woestijnband met Toeareg roots  veroverde sinds hun passage op het Sfinks festival de Westerse wereld. Eveneens memorabel is het Zomba Prison project in Malawi waar Brennan een opnamesessie met gevangen vastlegde. De onderhandelingen voor een bezoekerspas in Mississippi namen ruim drie jaar in beslag, op zondag 23 februari was het eindelijk zover.

Parchman Prison in Sunflower County is de oudste gevangenis in de staat Mississippi, in zijn bestaan sinds 1901 werd er een muzikale traditie opgebouwd met gedetineerden als Son House en Bukka White.Die legde zijn ervaringen vast in Parchman Farm Blues, de blankepianist Mose Allison was afkomstig uit de buurt maar bleef gelukkig aan de goede kant van de poort. In de jaren vijftig adapteerde hij de song, nadien vereeuwigden Georgie Fame, John Mayall , Bobbie Gentry en anderen Parchman Farm. Ook Elvis vader Vernon resideerde in de jaren dertig enkele maanden in het onzalige oord.

De regio ademt Deltablues en R&B  uit, even verderop in Clarksdale sloot Robert Johnson een pact met de duivel, zagen Jo Sam Cooke, John Lee Hooker en Ike Turner het eerste levenslicht, Muddy Waters groeide er op.

De registratie  toonde aan dat de traditie verder leeft, zonder veel technische poeha, noch overdubs  krijgen we een indringende passage van residenten die bescherming bij De Heer zoeken in oprechte gezangen die meestal onder de twee minuten grens blijven. Van moederziel alleen gebrachte smeekbedes, een anonieme zanger die zichzelf  en een schuchter, ingetogen koortje begeleidt met sobere pianoklanken.“Break every chain”, smeekt een van de verdoemden in een beklemmende preachin’ song. Aangestuurd door orgel horen we gospelzang van het vaste koor.

De rivier komt uiteraard aan bod, op begeleiding van ritmische handclaps meanderend in Step In To The Water.  We luisteren naar ene Palmer die met indrukwekkend galmende baritontimbre Solve My Need herhaalt. ‘Falling in love with Jesus’, een enkele zin aanzwellend tot een indrukwekkende mantra. Tussendoor geeft het gevangeniskoor met enkele getalenteerde voorzangers een demonstratie, soms ingetogen soms uitbundig zoals in de langgerekte finale van Lay My Burden Down.

Van traditionele gospelchants naar zelf gecomponeerde spirituals, onveranderlijk met een ongemeen intense emotionaliteit gedebiteerd, subliem in al zijn eenvoud.