Niet alleen zijn voornaam laat Ierse afkomst vermoeden, de met  lange grijze baard getooide singersongwroteris afkomstig uit Derry van waaruit hij met zijn uitgebreid en dynamisch ensemble The Happy Enchiladas  een energiek mengsel van alt. folk en ro(n)ckende blues  uit draagt. Op zijn nieuwe soloplaat pakt hij het wat subtieler aan, met een reflectieve context en een enigszins gestripte instrumentatie grijpt hij terug naar zijn folkroots met meer uitgewerkte verhalen.

De zachte ballade Conor is een fraai voorbeeld: een jonge muzikant die voor de verscheurende keuze staat om in te gaan op de niet aflatende schreeuw van verzoeknummers  ten koste van zijn eigen songwerk. Wellicht toch niet volledig autobiografisch die verhalen met  de songwriterscapaciteiten van Paddy Nash is helemaal niets mis en de uitvoering evenmin. Het zijn eerder mijmeringen die  passeren in Thomas The Throll en Sinking Like Stones, Gate Fever of  Bonfire Night dat wat de opbouw betreft onmiskenbare gelijkenissen vertoont met die fantastische klassieker, Mr. Bojangles.

Songwerk wars van bombast, de sobere instrumentatie laat  opvallend veel ademruimte voor de in song verwerkte observaties en dat resulteert in schitterende, verstilde folk zoals  The Boy With The Old Man Clothes.  De zachtmoedige akoestische begeleiding vormt een schril contrast met de sombere bespiegelingen die overheersen in We Are The Dead “They’re on the internet, they ‘re on your phone, they’re launching satellites, they’re in you’re home, een ronduit pessimistische conclusie over de gang van zaken. Dat het met de natuur helemaal de verkeerde kant op gaat wordt er met Meanwhile on the Golf Course nog eens fijntjes ingewreven. Een gitzwarte stelling, “heaven help us what have they done” zingt Paddy  fatalistisch over die levensbedreigende catastrofe voor onze planeet die helaas met de realiteit strookt.  Niet meteen de meest opgewekte boodschap maar Paddy Nash brengt dit overtuigend verpakt in bijzonder mooi songwerk dat om uw aandacht smeekt.