De kracht van de ouderwetse EP ligt bij de catchy hoofdsong, aangevuld met mooi passend bijwerk. Door de kost van de cd-single krijgt dit medium de nodige hernieuwde aandacht. Dit is toch wel de charme van de jaren negentig, met ruwe parels welke uiteindelijk de plaat niet halen. Didactic Debt Collectors van Other Houses heeft een hoog do it yourself indierock gehalte. Heel basic, heel primitief, niet volledig afgerond rommelig, en net niet geheel lekker in de mix liggend. Geeft dat verder iets? In het geval van Morgan Enos heeft deze dit in ieder geval geen meerwaarde. Deze werkwijze levert eerder al een zestal niet geheel juist afgeronde EP’s af. En misschien komt dat volwaardige album er wel nooit en richt Other Houses zich met zijn vermakelijk komisch thuisgeknutsel bewust op een kleinere knusse afzetmarkt. Want zijn de teksten nou juist geniaal of durven we stiekem niet toe te geven dat deze wat onsamenhangend vastknoop dradig over komen.

De romantische Captive Audience onbevangenheid is de vluchtige mijmering naar een zorgeloos plattelandsbestaan. Versuft naar het plafond staren en tot de conclusie komen dat het luierende studentenleven geen salaris oplevert. Een eentonige verander de wereld begin bij jezelf slacker visie. Zelfs torenhoge luchtkastelen hebben een gefinancierde architect nodig om deze te ontwerpen. De eenvoud van het ingetogen singer-songwriterschap, maar dan met krachtige elektrische rockgitaren en stevig invallend drumwerk en oncontroleerbare echo’s. Het Jacket’s Creed intro loopt vanuit de Sonic Youth Daydream Nation noisegolven onverschillig het Pixies werkgebied binnen. En dan kom je direct bij die invloedrijke pre grunge kern jatwerk uit.

Het melodieuze Drab Vocabulary memoreert naar de jaren zeventig country glamrock en heeft de nodige Guided By Voices powerpop verwijzingen. Want zijn de teksten nou juist geniaal of durven we stiekem niet toe te geven dat deze wat korrelig onsamenhangend over komen. Ook al zingt Morgan Enos over een beperkte woordenschat, daar ligt het probleem dus niet. Die beperking komt juist sterk in de copycat houding naar voren. Arc of the Arrow flirt zelfs publiekelijk met symfonische rock en daar komt hij grandioos mee weg. De charme van het niet helemaal zuivere Swine Among the Relics zit hem in dat geforceerde onbeholpenheid maar dat is hem vergeven.

Didactic Debt Collectors is dus daadwerkelijk een leerproces waarbij Morgan Enos overduidelijk dat gebrek aan eigenheid camoufleert door zo identiek mogelijk als zijn grote voorbeelden te klinken. Hierdoor blijft hij een beetje op dat zangtalentenscout u vraagt wij spelen principe niveau functioneren. Muzikaal helemaal prima, nu nog de emotie en de creativiteit tot zijn recht laten komen, dit hebben we namelijk vaker en beter bij collega artiesten gehoord. Gooi Morgan Enos zonder steun, hulpmiddelen en een overdosering aan fysiek nineties lesmateriaal (albums, geen linkjes) in het diepe en kijk maar waar het schip strand, daar heeft hij namelijk het meeste aan.