OMD
The Punishment of Luxury
Er zijn van die bands die eigenlijk maar beter niet meer bij elkaar hadden kunnen komen, of überhaupt na de jaren tachtig door hadden moeten blijven ploeteren. Gelukkig zijn er uitzonderingen op de regel in de vorm van onder meer Orchestral Manoeuvres In The Dark. Die leveren met The Punishment of Luxury nu al het derde album op rij af dat zich kan meten met het werk uit de hoogtijdagen en het her en der zelfs overstijgt.
Goed, her en der (met name in het wat lullige Robot Man en het vervelende Art Eats Art ) duikt de band ook ver onder de eigen erfenis door, maar laten we zulke nummers even terzijde schuiven. Want er valt verder heel veel te genieten aan The Punishment Of Luxury. Wat het album, net als voorgangers History of Modern uit 2010 en English Electric uit 2013, zo sterk maakt is dat OMD niet blijft hangen in het geluid dat voor hun doorbraak zorgde begin jaren tachtig. De band past juist een modern elektronisch klankbeeld toe op hetgeen hen altijd heeft onderscheiden; catchy deuntjes. Wat ontstaat is een spannend werkveld tussen stampende beats die soms zelfs wat naar dubstep neigen en uitermate poppy klanken, met soms wat zwartgallige maar direct meezingbare refreinen die daar weer overheen liggen. Zo is de titeltrack een openlijke aanklacht tegen onze consumptiemaatschappij. ‘Het kan zo niet doorgaan’, is de boodschap en die wordt even later met het sfeervolle intermezzo Precision & Decay nog eens onderstreept.
The Punishment Of Luxury laat een band horen die eigenlijk niets meer te bewijzen heeft en in die berusting vooral heel veel lol in de studio heeft. Dat maakt dat er een warme deken ligt over de digitale wereld die OMD schept. Of het nu een in beginsel kille electrostamper als Isotype is, het introverte Kiss Kiss Kis Bang Bang Bang of de weemoedige afsluiter The View From Here is, er zit een stevig kloppend hart in alle nummers (let ook op het ‘blink and you’ll mis it’ knipoogje naar U2 in What Have We Done). Het lijkt ook wel of de zang er ditmaal net een tandje meer gepassioneerd overheen gelegd is. Waardoor het een album is dat het zowel op de dansvloer prima kan doen, als thuis op de bank met een koptelefoon op je hoofd. OMD gaat hier ongetwijfeld geen hits meer mee scoren, daarvoor is hun geluid te ‘eigen’, maar het is bewonderenswaardig hoe ze tonen dat je een 80s geluid organisch de 21ste eeuw in kan tillen zonder een seconde gedateerd te klinken.
OMD – The Punishment of Luxury
- The Punishment of Luxury
- Isotype
- Robot Man
- What Have We Done
- Precision & Decay
- As We Open, So We Close
- Art Eats Art
- Kiss Kiss Kiss Bang Bang Bang
- One More Time
- La Mitrailleuse
- Ghost Star
- The View from Here