Na drie grijze platen, de onverwachte Maid of Orleans wereldhit en de totaal onbegrepen Dazzle Ships ode aan de krautrock, bekent Orchestral Manoeuvres in the Dark kleur. Het profetische 1984 George Orwell jaar waarbij ook bij OMD alles verandert. Er volgen commerciële hitsuccessen, de zwijmelende romanticus Paul Humphreys scoort met zijn zang beter dan Andy McCluskey en de onvermijdelijke breuk is een feit. Andy McCluskey beent de formule tot aan het bot uit, er volgt een bloedeloze periode totdat het duo elkaar weer in het behoorlijk geslaagde History of Modern hervindt. De fans smeken om het oude geluid en met English Electric komt OMD ze aardig tegemoet. Het meer maatschappij kritische The Punishment of Luxury sluit hier naadloos op aan. Toch vraagt het publiek tijdens concerten om herkenning, waardoor ze steevast vooral dat bekende werk blijven spelen.

Tijdens het corona isolement zondert een verveelde Andy McCluskey zich van de buitenwereld af. Hij heeft hoe dan ook geen andere keuze, alles staat op dat moment stil. Zonder tijdsdruk en bemoeienis van anderen pakt hij het ambacht waar de liedjesschrijver zo goed in is, weer op. Dit is een pure noodzaak, Andy McCluskey merkt op dat Bauhaus Staircase waarschijnlijk echt het laatste Orchestral Manoeuvres in the Dark album is. Hoe geweldig zou het zijn om de carrière met een bigger bang te eindigen. Er schuilt echter een addertje onder het gras. Partner in crime Paul Humphreys is heel eerlijk over het concept van de plaat. Het betreft veelal onafgewerkte ideeën, welke opnieuw belicht worden en welke een tweede kans verdienen. De huidige tijd heeft met de dreigende oorlogen, angst voor pandemieën en de verslechterde milieusituatie veel raakvlakken met de vroegere jaren tachtig en daar past een Bauhaus Staircase soundtrack feilloos tussen.

Wat word ik toch gelukkig van de eerste gelijknamige Bauhaus Staircase single. Dit is het geluid waarmee ze zichzelf ooit introduceerden. Heel veel elektro computerbliepjes, een analoog klankenpakket, Andy McCluskey in de leadzangerrol en gezongen artistieke verwijzingen naar abstracte kunst en fascisme. Zelfs het zeer vooruitstrevende Modern Dance nummer van Pere Ubu wordt aangehaald. Laat ik het zo stellen, voor mij is dit de beste OMD single van de afgelopen veertig jaar. Het prachtige minimalistische kleurgebruik in de clip, ik wordt hier zo blij van. Restmateriaal? Fijn dat deze een herkansing krijgt toegediend. Het is trouwens vreemd dat toetsenist Martin Cooper nergens genoemd wordt. Als kernlid is hij meer dan een toevallige figurant. Drummer Stuart Kershaw is sinds de reünie present, en ondertussen niet zomaar een ingehuurde sessiemuzikant. Het draait dus nog steeds om het kibbelende Andy McCluskey en Paul Humphreys stel.

Het sensuele Slow Train is een heerlijke glamdisco stamper, en ondanks dat de impact net wat minder groot is krijg ik hier een zalig Mechanical Animals gevoel bij. Inderdaad, Marilyn Manson industrial noise in een goed passend Orchestral Manoeuvres in the Dark jasje. Stoeit Andy McCluskey na de Universal release met dit geluid om vervolgens tot de conclusie te komen dat het OMD verhaal wel klaar is? Er volgt dan namelijk een veertienjarige hiaat waar hij zich vooral als producer op zijn Atomic Kitten troetelkindje richt. Helaas overtuigen de flauwe lyrics minder, dus dat er kwaliteitsarmoede optreedt is goed mogelijk. De knipoog naar de Franse pioniers van Daft Punk in de video is mooi uitgevoerd, Homework stampt uit dezelfde periode als Mechanical Animals, dus wie weet?

Ik ben geen liefhebber van de ballads, maar als je daar toch voor kiest, dan bevalt het dromerige donkere Veruschka prima. Weer die prachtige visuele vormgeving, weer die ijzige eeuwigdurende koude winter beleving en weer die tekstuele angst voor de eeuwigheid. Ook het vrijgegeven Don’t Go is een heerlijke liefdesverklaring synthpop track. Omdat bij Andy McCluskey ondertussen de pensioenleeftijd in zicht komt, is de intensiteit van de song van ander belang dan pakweg ruim veertig jaar geleden. Vrienden vallen weg, naasten komen te overlijden, het houden van heeft een veel breder gedragen aspect. Van mijn kant dus vooral veel lof en respect. Bijna de helft van de Bauhaus Staircase plaat is hier bekend als ik aan de eerste luisterbeurt begin, aan mij de hoofdtaak om te beoordelen hoe de overige puzzelstukken in dit kunstzinnige geheel passen.

Anthropocene, de mensheid beheerst de aarde, dwingt de planeet de afgrond in. Het broeikaseffect, de bedreigde flora en fauna, de oceanen worden warmer. The New Stone Age herleidt tot het nu. We maken ons klaar voor een onvermijdelijke reorganisatie. Een kille dansbare computergestuurde track, welke later nog in het zeer aangename Evolution of Species een Eurorave vervolg krijgt. Het vastgelegde verslag van de totale vernietiging. Achterhaald futuristisch, maar ook weer zo in het heden. Je hoort de echo van het Onetwo project terug, welke Paul Humphreys tijdens zijn OMD reformatie periode gelijktijdig met zijn toenmalige partner en Propaganda zangeres Claudia Brücken opstart. De geloofwaardigheid zwakt echter met het veilige Look at You Now behoorlijk af. Een nietszeggende zoete glazuurknaller waarmee ze inhoudelijk niks toevoegen. De geschiedenis herhaalt zich, bij tracks als deze ging het in het verleden fout. De G.E.M. elektro swinger herstelt deze misstap enigszins, zo kan het dus ook. Het heilige vuur is echter tot een klein waakvlammetje gedoofd.

Her harmonieuze Where We Started roept tot verbroedering op. Het wordt pijnlijk duidelijk dat Andy McCluskey nog steeds heer en meester is. De track begeeft zich nog steeds in de afrondende fase, de vluchtige fade out bevestigt dat dit inderdaad een rommelige, niet juist afgewerkte demo betreft. Het nostalgische politieke Kleptocracy haalt daarentegen het beste in de band naar boven en kan zich met de Electricity klassieker meten. Aphrodite’s Favourite Child houdt dit niveau vast, en ze bewijzen nogmaals dat die chemie er nog steeds is. Twee tracks waarbij je overtuigd bent dat Andy McCluskey en Paul Humphreys hier de rollen gelijkwaardig verdelen. Healing voelt als een waardige afsluiter aan. Een zware bevalling, dankbaar en vol trots presenteren we met blijdschap ons nakomelingetje. OMD mag in hun nadagen zeker een aantal klassiekers bijschrijven, daarin is de missie geslaagd. In het totaalplaatje staan echter teveel missers om van een volledig geslaagde comeback te spreken. Zelfs de dromerige Veruschka ballad valt dan minder op en transformeert zich tot een onzichtbare grijze mus.