Je nieuwe albums Inside Outside noemen, klinkt alsof je besloten hebt van introvert extravert te worden, de binnenboel buiten te keren, je zielenroerselen te delen.

Hoewel Joost Zweegers, de geboren Sittardenaar, maar grotendeels groot gegroeid, letterlijk en figuurlijk, in België, op momenten zeker zijn beleving, zijn gevoel laat spreken, is het album niet zozeer een reeks bekentenissen op de bank van een zielendokter; het is vooral een album geworden waarop Joost muzikaal gezien misschien wel het binnenste buiten gekeerd heeft. Weg van overduidelijke refreinen, weg van het voor de hand liggende Novastargeluid dat we van de eerdere releases kennen.

Met de vaardige oren en handen van John Leckie aan de knoppen die samen met Joost aan de slag ging in de fameuze Rockfiel dstudio’s in Wales (waar eerder al Rush, Motörhead en Queen opnamen), werd een langspeler opgenomen die stevig geworteld is in de pop van de jaren zestig en zeventig van de vorige eeuw. De schoonheid van het album ontvouwt zich langzaam bij de eerste single Closer To You. Klein gehouden qua productie, een zweem, niet meer dan een zweem Fleet Foxes, een vleugje Crosby, Stills, Nash & Young en de stem van Joost die ons terugbrengt in een jaren zeventig gevoel als hij zingt “Seeking wonderful love Chasing wonderful love Feeling wonderful love“.

Faith In You is al net zo klein gehouden; je moet je best doen om in de productie alles exact terug te leiden en toch horen we hier een Roxy Music achtige saxofoon (Steve Berlin van Los Lobos) die een mooi accent geeft aan het nummer. Bijzonder om hier de sferen van Roxy gekoppeld te horen worden aan Radiohead achtige melodieën. De meesterhand van John Leckie? Op zijn bepaald indrukwekkende cv is vermeld dat hij in 1970 startte in de Abbey Road Studio’s en meewerkte aan albums als All Things Must Pass van George Harrison, Meddle en Wish You Were Here van Pink Floyd, maar ook Muse, Stone Roses  en Radiohead maakten gebruik van zijn diensten. Het was tijdens het luisteren naar The Bends dat Joost al voor zichzelf bedacht dat hij ooit met Leckie wilde samenwerken. Na Almost Bangor, zijn laatste langspeler besloot hij uiteindelijk met een andere producer in zee te gaan; een medewerker van de platenmaatschappij droeg bij aan dit eindresultaat. Hij stuurde demo’s naar verschillende producers. Er bleek een klik tussen de twee mann‘en en de tocht die Leckie ondernam met Joost in Wales leidde naar de fameuze studio’s. Tenminste, daar in de buurt aangekomen, zo wil de geschiedenis, sprak Joost: “Elke studio, zo lang die maar hier staat.” Of woorden van gelijke strekking.

En in de Rockfieldstudio’s gebeurde het.Kleine liedjes, de stem van Joost naar achter in de mix, toch duidelijk aanwezig. In laagjes opgebouwd, zorgvuldig. Nergens over the top, nergens weggedrukt in een teveel aan productie. Vraag wat mooie nummers zijn en tegelijk komt de gedachte op dat er geen slecht nummer op de langspeler te vinden is. Vooruit, we noemen In Love With Another, Kabul, Tumulus Man, Light Up My Life en Silvery Rain; dat zijn de nummers die na verschillende draaibeurten naast de single het eerste in gedachte opkomen.

Elf nummers, met de kwaliteit die we van Novastar gewend zijn, maar met een heel andere buitenkant dan we gewend zijn. Pareltjes om te ontdekken, geen eenduidige instaphits,  een album vol groeidiamantjes daarentegen die hun schoonheid laten horen als je er zelf ook de tijd aan wilt geven. Een plaat voor in de ochtend, als je met een kop koffie nadenkt over wat de dag kan brengen, een plaat voor in de middag, als je even de tijd voor jezelf en voor de muziek neemt, een plaat voor in de avond, voor als je de dag even op je gemak de dag wil laten. Een heerlijke plaat!