Nu de archiefkasten van Neil Young definitief open gaan wordt nog maar eens duidelijk wat een ongelooflijk grote invloed hij op de muziekgeschiedenis gehad heeft. Live At Massey Hall 1971 markeerde een terugkeer vanuit de States naar zijn thuisland en een onvolprezen zegetocht was zijn deel.

Onder de belangwekkende titel Neil Young – Performance Series Archives werd met Live At The Fillmore East – March 6&7, 1970 vorig jaar een aanzet gemaakt om Young’s muziekarchief op orde te gaan krijgen. Reeds vanaf het 3 dubbel- (althans op vinyl) overzichtsalbum Decade uit 1977 wordt er gepraat over het gigantische arsenaal aan geluidsmateriaal dat Young heeft opgeslagen. Hoeveel dat precies is weet eigenlijk niemand, maar legendes worden geboren op onduidelijkheid dus laten we het vooral niet weten.

Duidelijk is wel dat er nooit een tweede Decade is gekomen. Dat heeft mede te maken met het feit dat Young nooit tevreden is geweest over het geluid dat een CD voortbrengt. Met de komst van de DVD, die meer laag en hoog kan bevatten (het zogenoemde high fidelity audio), is dat euvel voor Young grotendeels verholpen. Vandaar dat hij in het uitbrengen van zijn archiefopnamen steeds een dubbel disc, een CD en een DVD, uitbrengt.

Was Live At The Fillmore een geweldige opname met zijn geoliede Crazy Horse, het net uitgebrachte Live At Massey Hall 1971 is er een op eigen kracht. Alleen Young, zichzelf begeleidend met een akoestische gitaar of de piano. Het is de periode waarin hij zijn eerste 3 solo albums Neil Young, Everybody Knows This Is Nowhere en After The Goldrush reeds heeft uitgebracht en ook het gros van de songs van zijn grote doorbraak album Harvest heeft geschreven.

Het album is alleen nog niet opgenomen (wat later zal gebeuren in een schuur op zijn eigen ranch nadat hij enige tijd rust heeft moeten houden vanwege rugklachten) en het publiek dat in Massey Hall aanwezig is krijgt dus een eerste kans. Ook speelt hij hier songs die pas later op albums zullen verschijnen. (Journey Through The Past en Love In Mind verschijnen op Time Fades Away uit 1973 en See The Sky About To Rain op On The Beach uit 1974).

Juist doordat de setting sober is komen de kwaliteiten van Young’s songs uitzonderlijk goed naar voren. Hij zit op dat moment op de toppen van zijn artistieke kunnen en zoals hij reeds aan begin zegt heeft hij net heel erg veel nieuwe songs geschreven. Hij speelt ze met zoveel passie en warmte dat je er alleen maar met kippenvel naar kunt luisteren en verbijsterd achterblijft als het album zijn einde heeft gevonden.

Ten tijde van de opnamen raadde opnameleider David Briggs Young aan de opnamen gelijk uit te brengen. Young voelde daar toen niets voor (de opnamen verkochten op bootleg vervolgens als warme broodjes).  Met het opduiken van de opnamen uit de archieven en terug luisterend naar de opnamen was Young zich bewust dat hij daarin een verkeerde keuze had gemaakt.

Nu de opnamen 36 jaar later alsnog uitkomen weten wij ook dat dit het juiste album op het juiste moment was geweest. Maar dolblij dat we nu de kans krijgen om deze opnamen op de beste kwaliteit te horen.