×

Recensie

Rock

08 augustus 2022

Neil Young + Promise Of The Real

Noise & Flowers

Geschreven door: Edgar Kruize

Uitgebracht door: Warner

Noise & Flowers Neil Young Promise Of The Real Rock 4 Neil Young + Promise Of The Real – Noise & Flowers Written in Music https://writteninmusic.com

De snelheid waarmee Neil Young verschillende releases op de markt blijft gooien is gekmakend. Na eerder dit jaar al drie releases in zijn ‘Official Bootleg Series’ en eentje in zijn ‘Archive Series’ (en eind vorig jaar nog nieuw album Barn) is er nu ook deel 21 van zijn ‘Performance Series’: Noise & Flowers, de weerslag van zijn korte Europese tour met Promise Of The Real in 2019.

Die negen shows tellende tour was een bijzondere. Luttele dagen voor deze van start ging overleed Elliot Roberts, ruim een halve eeuw een goede vriend van Young en zijn manager. Zodoende benaderde Young – die een foto van zijn vriend op zijn monitors had geplakt – deze serie van concerten als een eerbetoon en als persoonlijke rouwverwerking. Niet dat het publiek daar iets van merkte overigens. In die zin hield hij zijn gevoelens privé, zoals ook bleek uit het WiM-concertverslag van de show in de Ziggo Dome destijds.

Van die Amsterdamse show heeft overigens één nummer Noise & Flowers gehaald, te weten een fraai ronkende uitvoering van I’ve Been Waiting For You, oorspronkelijk afkomstig van zijn 50 jaar eerder verschenen debuutalbum. Hierop staat Youngs zwalkende stem in schril contrast met zijn strakke uithalen op zijn gitaar. Andere tracks op Noise & Flowers zijn echter interessanter. De emotionele uitvoering van Comes A Time is wonderschoon en juist nu we de context van de shows weten wint het aan kracht. Dat geldt ook voor het nostalgische Winterlong, of het olijke Are You Ready For The Country?, nummers waarin je goed kan horen hoe Promise Of The Real wat betreft veelzijdigheid de gedroomde begeleidingsband van Young is. Waar zijn andere bands veelal in een bepaalde muzikale hoek excelleren, kunnen deze jonge honden de volledige breedte van Youngs oeuvre aan. Zo ook Throw Your Hatred Down bijvoorbeeld, waarop ze oorspronkelijke begeleiders Pearl Jam fluitend naar huis spelen.

Goed, af en toe mis je het lompe en zwalkende geluid van Neil Youngs ultieme begeleiders Crazy Horse wel een beetje, zoals op opener Mr. Soul. Maar als daarna een piepend en krakend Everybody Knows This Is Nowhere wordt ingezet, is het gemis minimaal. Absoluut hoogtepunt is de zeer zeldzame uitvoering van On The Beach. Neil speelt het nummer zelden. Deze in Antwerpen opgenomen versie is de vierde keer sinds 1974 (even los van nog een handvol uitvoeringen samen met Crosby, Stills en Nash) en die track alleen al maakt deze release meer dan de moeite waard. De zang meandert, de gitaren leggen een sfeervol klanktapijt, de emotie druppelt met zo’n vaart de speakers uit dat waterschade aan je vloer dreigt.

Het is tevens deze track die bewijst waarom de schier onophoudelijke reeks aan live releases uit de Neil Young archieven stuk voor stuk een essentiële waarde hebben als je de artiest Neil Young wilt begrijpen. Dit is een muzikant waarvan het werk een extensie is van de levensfase waarin hij zich bevindt en de studioversies slechts een uitgangspunt zijn. Op het podium komen ze steeds weer op andere manieren tot leven en nemen ze steeds weer andere vormen aan. Zoals het daadwerkelijke leven dat ook doet. Op Year Of The Horse, de live-plaat met Crazy Horse uit 1996, horen we in het intro iemand in het publiek roepen ‘they all sound the same’. Waarna Neil gevat antwoordt: ‘It’s all one song!’ Ergo: elk optreden, elk liedje of ieder album is hetzelfde: een uiting van ‘de persoon’ Neil. En die persoon is op Noise & Flowers in enorm bevlogen, emotionele en licht nostalgische doen.



  1. Mr. Soul
  2. Everybody Knows This is Nowhere
  3. Helpless
  4. Field Of Opportunity
  5. Alabama
  6. Throw Your Hatred Down
  7. Rockin’ In The Free World
  8. Comes a Time
  9. From Hank To Hendrix
  10. On The Beach
  11. Are You Ready For The Country?
  12. I’ve Been Waiting For You
  13. Winterlong
  14. Fuckin' Up