2023 staat in het teken van de 35^e verjaardag van zowel Mudhoney als hun label Sub Pop. Als er één band is die je het vlaggenschip van Sub Pop zou mogen noemen, is het Mudhoney, de onverwoestbare band uit Seattle, die piekte aan het einde van de jaren tachtig en het begin van de jaren negentig, maar die daarna nooit echt is ingekakt. En live al helemaal niet. In dit jubeljaar mag een nieuw album natuurlijk niet ontbreken. Het in negen dagen opgenomen Plastic Eternity biedt (natuurlijk) weer een mix van lekker vuig klinkende fuzzrock, stoner, protopunk en noiserock. Misschien is het gemakkelijker om in de toekomst te spreken van Mudhoney rock, dan weten we genoeg.

De band heeft wederom een scherp oog voor de waanzin van de moderne wereld. Sprak de band zich op de voorganger onder meer uit tegen ‘digital garbage’, op deze elfde plaat ageert Mudhoney tegen consumentisme, de groeiende afvalberg en algehele domheid. Dit alles tegen een achtergrond van een letterlijk oververhitte planeet.

Souvenir of My Trip is de korte, psychedelisch rockende opener vol rollende toms die al de nodige opwinding met zich meebrengt. Met Almost Everything gaat de band echt los: groovy met onweerstaanbare percussie en baslijnen. Daarover de snerende zang van Mark Arm en effectieve gitaarlijnen, beiden lekker met een zuigende, zeurende frasering. Een mooi contrast met de ritmesectie. ‘Consuming frenzy / Producing never ending / Cascades of crap’, horen we in het wat minder punkrockende maar zeker warmbloedige en confronterende Cascades of Crap.

Hierna gooit het viertal het even over een andere boeg: Flush the Fascists is hakkelend, experimenteel. Het trekt de plaat wat breder. Hierna voegt Mudhoney weer in op de stoffige highway met de boogie- en rootsrock van Move Under. Heerlijk, die brandende gitaren en dat uitgelaten koortje. Severed Dreams in the Sleeper Cell is dan weer kalmer. Echter, broeierigheid alom en brandende verlangens: ‘I want my dreams to reappear / I don’t wanna wake up now’. De ontlading komt na enkele minuten. De harde punkagitatie van Human Stock Capital richt zich op het uitbuiten van werknemers: ‘They work you till you drop / You’re just Human Stock Capital’.

Doordat de band tijdens de coronajaren niet veel in de oefenruimte kon bivakkeren ging men aan de slag met een lading halfvergeten riffs en embryonale songs. Normaliter kwamen de songs helemaal tot stand door in dezelfde kamer te staan, elkaar aan te kijken en te spelen. De muzikale rol van producer Johnny Sangster was ook groot bij de opnamen, zodat hij als een soort vijfde bandlid ook credits krijgt op Plastic Eternity.

Tekstueel is het niet alleen kwaadheid en ergernis dat de klok slaat; de band is op dat vlak net zo goed humoristisch, sarcastisch en verfrissend. Op Cry Me an Atmospheric River is het weer, het klimaat de verteller. En er kan er maar één de baas zijn in de wereld. Het prettig lompe Plasticity (‘Plastic food / Plastic blood / Plastic soil / Plastic love / Plasticity’) is qua thema natuurlijk een van de helderste visitekaartjes van het album.

Mudhoney klinkt op One or Two wat minder ruw, al is dat natuurlijk relatief. Deze fijne, slepende song wordt gaandeweg steeds een tikje ‘druggier’. Een paar viezige gitaartonen en oosterse sfeertinten onderstrepen dit. Onbewust gaan de gedachten even uit naar Screaming Trees, een van die andere bands uit de staat Washington die ongeveer gelijktijdig met Mudhoney opkwam. Tom Herman’s Hermits brengt weer een andere band voor het voetlicht, aangezien Mark Arm hier een van zijn favoriete gitaristen van weleer, Pere Ubu’s Tom Herman, aanhaalt. Die referentie zorgt tevens voor een lekker afwijkende song.

Zo is Plastic Eternity zonder tot grote hoogten te stijgen toch weer een heerlijk rockende plaat die voldoende zijstappen kent om te blijven boeien. Enerzijds spreekt Mudhoney zich bestraffend uit, anderzijds straalt de band ook doorzettingsvermogen, vriendschap en humor uit. Dat is waarschijnlijk ook de reden dat de groep al zolang overeind blijft.