×

Concert

11 oktober 2022

Glorieus Mudhoney laat nostalgisch Doornroosje gevoel herleven.

Geschreven door:

Setlist

  1. You Got It
  2. Suck You Dry
  3. Nerve Attack
  4. Get Into Yours
  5. Souvenir of My Trip
  6. Vortex of Lies
  7. This Gift
  8. Judgement, Rage, Retribution and Thyme
  9. Sweet Young Thing (Ain't Sweet No More)
  10. Touch Me I'm Sick
  11. Hey Neanderfuck
  12. Tom Herman's Hermits
  13. The Farther I Go
  14. Prosperity Gospel
  15. F.D.K. (Fearless Doctor Killers)
  16. Oh Yeah
  17. I'm Now
  18. Paranoid Core
  19. Next Time
  20. Chardonnay
  21. 21st Century Pharisees
  22. One Bad Actor
  23. Into the Drink
  24. Here Comes Sickness
  25. In 'n' Out of Grace
  26. Fix Me

Als in februari van dit jaar Mark Lanegan overlijdt, komt er min of meer een einde aan het destructieve grunge tijdperk. Van de bekende namen zijn er vrijwel geen frontmannen meer over, alleen Eddie Vedder komt redelijk ongeschonden uit de strijd, en vult nog steeds met Pearl Jam de festivalweides en grote concertzalen. Dan kondigt Doornroosje het concert van Mudhoney aan, en drijft de naam van Mark Arm boven. Laten we het simpelweg zo stellen, zonder het baanbrekende voorbereidende werk van Mudhoney klinkt Bleach van Nirvana totaal anders, en Dan Peters vervult binnen de punkrockband eventjes de rol van drummer totdat Dave Grohl in beeld komt. Mark Arm staat als prominent Green River lid aan de oorsprong van de grunge, medebandleden Jeff Ament en Stone Gossard vormen het Pearl Jam geraamte. Vreemd dus hoe deze oerkrachten zich staande houden.

Pearl Jam is nog steeds in ontwikkeling en Mudhoney klinkt nog exact hetzelfde als in 1989, toen ze ook in Nijmegen optraden, al was de woest bewegende Tim Tracey van The Drove daar toen niet bij. En dan staat er een mega lange rij bij Doornroosje, allemaal jonge gasten die met het prille raptalent Sor een mooie avond tegemoet gaan. Aan de zijkant van het gebouw druppelt voorzichtig de oudere garde binnen. Het iconische Mudhoney staat in de kleine zaal opgesteld met het hyperactieve psychedelische punkgezelschap The Drove gezelschap in het voorprogramma. Op dit soort momenten verlang je naar het oude Roosje met de vol gekalkte toiletmuren, de zurige bierlucht en de camouflerende donkerheid welke alle sporen uit het verleden wegpoetst. Je wordt ouder papa, treurig maar waar. De jeugd haalt je zijdelings in, en heeft zijn nieuwe helden.

Mark Arm grapt dat hij zich van die avond in 1989 nog maar bar weinig kan herinneren, en ik betwijfel of veel van het hier aanwezige publiek er toen ook al bij was. Het zit hem zichtbaar best hoog, omdat hij er verschillende keren op terugkomt. Blijkbaar heeft hij voor zijn gevoel vandaag iets goed te maken. De zanger is misschien wel wat grijzer en het gezicht wat geleefd verouderd, hij heeft nog steeds die lange herkenbare lokken en blaft zich lekker schreeuwend door de songs heen. Zompige grote stappen psychedelica, hypnotiserende herhalende gitaarriffs en zelfs een minutenlange durende Dan Peters drumsolo in de toegift. Hoe compromisloos punk kun je het hebben. De anarchistische schijt aan de wereld houding vertoont ondertussen wel de nodige slijtagerandjes, de oprechte puurheid is nog steeds aanwezig. De toeschouwers genieten vooral van die enerverende energie op het podium, en zijn behalve een sporadische opleving in de frontlinie amper in beweging. We worden allemaal ouder, en dan is die behoefte aan het springen en pogoën niet meer zo groot.

Het prehistorische Touch Me I’m Sick is het eerste wapenfeit van de Seattleites en is tekstueel bijna letterlijk tot Smells Like Teen Spirit te herleiden. Het uitschot, de griezels en de vreemde excentriekelingen. Wow, I won’t live long And I’m full of rot, en toch houdt de zestiger zich nog steeds staande, en telt hij op meer dan twee handen de graven van zijn voormalige grunge collega’s. Slachtoffers van zelfdodingen en drugsoverdosissen, of een combinatie van beiden. Touch Me I’m Sick is ondertussen tot een geuzenlied van deze overlevenden van de titanenstrijd uitgegroeid, The Last of the Mohicans. Uiteraard komt Sweet Young Thing (Ain’t Sweet No More), de b-kant van deze klassieker ook voorbij.

Every Good Boy Deserves Fudge wordt helaas op Into the Drink na totaal genegeerd, en van Piece of Cake speelt Mudhoney alleen Suck You Dry. Ook My Brother the Cow is met Judgement, Rage, Retribution and Thyme en F.D.K. (Fearless Doctor Killers) magertjes aanwezig. De nadruk ligt toch wel op het latere Digital Garbage werk (Nerve Attack, Paranoid Core, 21st Century Pharisees, Hey Neanderfuck, Prosperity Gospel en Oh Yeah). Och met zo’n lange staat van dienst is het ze vergeven, natuurlijk hoop je stiekem op een groter aandeel uit de hoogtijdagen van de grunge al wordt de aftrap die eind jaren tachtig plaats vindt zeker niet vergeten.

Het is verder vooral een trip down memory lane, met veel oude klassiekers. Met opener You Got It gaan ze naar dat moment uit 1989 terug, net zo georganiseerd rommelig als de oerversie, net zo heerlijk gebruik makende van gemeen huilende fuzz gitaarakkoorden. Ze nemen revanche voor een schijnbaar slecht optreden en rammelt het nu stukken minder dan op die bewuste avond. Uit diezelfde periode stammen ook This Gift, In ‘n’ Out of Grace, Get Into Yours, The Farther I Go en het voor de toegift bewaarde Here Comes Sickness. Wat een meestertrack blijft dat toch. De overstuurde ontembare gitaren vliegen alle kanten op, totale chaos volgens het Mudhoney principe. Dat het publiek hier geduldig op wacht, is duidelijk, ook de Black Flag cover Fix Me hakt er lekker in. Al met al een zeer geslaagde avond, die nergens afzwakt en als een sneltrein oorverdovend voorbij raast. Wat een energie, wat een overtuigingskracht en speelplezier. Ja, die godfathers of the grunge kunnen het nog steeds!

De prachtige concertfoto is van het concert in Bologna, eerder deze week en gemaakt door Gianluca Sirri.

Setlist

  1. You Got It
  2. Suck You Dry
  3. Nerve Attack
  4. Get Into Yours
  5. Souvenir of My Trip
  6. Vortex of Lies
  7. This Gift
  8. Judgement, Rage, Retribution and Thyme
  9. Sweet Young Thing (Ain't Sweet No More)
  10. Touch Me I'm Sick
  11. Hey Neanderfuck
  12. Tom Herman's Hermits
  13. The Farther I Go
  14. Prosperity Gospel
  15. F.D.K. (Fearless Doctor Killers)
  16. Oh Yeah
  17. I'm Now
  18. Paranoid Core
  19. Next Time
  20. Chardonnay
  21. 21st Century Pharisees
  22. One Bad Actor
  23. Into the Drink
  24. Here Comes Sickness
  25. In 'n' Out of Grace
  26. Fix Me