Het is dit jaar alweer veertig jaar gelden dat het tweede Mötley Crüe album Shout At The Devil werd uitgebracht, de plaat die het vurig gehoopte succes in de Verenigde Staten opleverde. Een belangrijke factor voor de doorbraak was de productie van Tom Werman die de ruige kantjes zorgvuldig wegvijlde en de compacte, strakke nummers een dynamische sound meegaf. Een tournee als support van de destijds razend populaire Ozzy Osbourne door Noord-Amerika deed de rest. De stevig geplamuurde koppen van Sixx, Lee, Neil en Mars waren vervolgens jarenlang niet meer van MTV af te slaan. Een goede liveshow en aanstekelijke songs legden de basis voor de million seller die via allerlei fratsen in Hollywood en/of met Hollywood sterren zo uitgroeien tot een Amerikaanse legende. Die fratsen kun je inmiddels op Netflix terugzien in de biopic ‘The Dirt’.

Veertig jaar is Shout At The Devil nog steeds een goed beluisterbare plaat. De tand des tijds heeft natuurlijk wel vat op de glamrock gekregen, maar oubollig is het zeker niet. Het geluid is voor deze (zoveelste) heruitgave wel enigszins opgepoetst. Het imago van de band destijds zou vandaag de dag als lachwekkend worden afgedaan en door de woke beweging als een belediging richting travestieten worden opgevat.

Hoewel het al een paar jaar geleden was dat ik het album voor het laatst beluisterde, bevalt de sound me nog steeds goed. De nummers zijn kort en pakkend en met name het drumwerk van Tommy Lee is ijzersterk. Gitarist Mick Mars grossiert in strakke, soms punkachtige riffs en de toen nog fitte Vince Neil schreeuwt er lekker overheen. De Beatles cover Helter Skelter valt niet uit de toon en past prima tussen het opzwepende Bastard en rappe Red Hot. Vier decennia later maken diverse nummers van dit album nog steeds deel uit van de setlist van de band. Dat zegt eigenlijk alles. Een klassiek album van een band die in de VS en Canada veel populairder is dan in Europa. Dit jaar deed de band een tournee met Def Leppard door Europa, maar Nederland werd overgeslagen. We hebben de band sinds 1984 (toen als support van Iron Maiden) niet meer in Nederland gezien. Ik betwijfel of het er ooit nog van gaat komen.