Een Nobelprijs ging ooit naar Bob Dylan, omwille van het hoogwaardige van zijn songteksten. Kendrick Lamar kreeg om dezelfde reden al eens de Pulitzerprijs en deze week ging onder grote internationale belangstelling aan de UGent een professor met een vak Literature (Taylor’s Version) van start, waar, jaja, Taylor Swift’s songteksten als insteek dienen voor beter begrip van de Engelse literatuur. Aan zo’n zaken denk je onwillekeurig ook eens als nu ook de songs en lyrics van Mitski Miyawaki, het gevoelig Amerikaans singer-songwritertje met Japanse roots, dezer dagen druk besproken blijken op Engelstalige poëziefora.

Wees bijgevolg verwittigd. Zet een rastalent als Mitski, zangeres met het bijzonder klare stemgeluid en met de aparte oosterse dans-choreografieën, nooit meer zomaar bij die dertien die passen in een dozijn. Want intussen en nu des te meer met dit The Land Is Inhospitable And So Are We bewijst ze thuis te horen in het rijtje van la Swift, Lana del Rey of een Weyes Blood. Groeiden inmiddels ook haar fanbases op de sociale media evenredig, zoniet massaal, al werkte die druk al eens op haar frele persoonlijkheid.

Wat dan ook opvallend bij de nieuwe Mitski binnenkomt is inderdaad die krachtige, vlekkeloos ontroerende poëzie en de subtiliteit die ze daarbij voordurend aanwendt bij al die pure tedere melodieën. Weg hier dus deze keer alle popspringerigheid of beats. Elf lichtjes krijg je die voortdurend door de donkerte van haar onherbergzame wereld proberen te puren. Mitski is perfectie in complexloze beknoptheid, luister zo maar even naar het in zijn liefdesverdriet gekwelde I Don’t Like My Mind, korte krachtige song, drijvend op stem, piano en slidegitaar. Mitski gaat ook meer dan ooit akoestisch en daarbij is ze tegelijk telkens zo toegankelijk. Enkel waar nodig worden de songs mooi, zelfs weelderig bijgekleurd met een vaak gothic aandoende orkest- en kooraankleding. Dan weer zijn het sloomwalsende ballades badend in seventies reverb en met pedalsteelgitaren uit Nashville, haar huidige woonplaats. Dit alles mengt ze tot één coherent compact geheel.

Ze zingt over eenzaamheid, breuk, ontgoocheling, liefde en pijn. Wat een indrukwekkende albumopener Bug Like an Angel, ook eerste single. Die valt na enkele schoolse gitaaraanslagen met dronken zwalpende pianoakkoorden binnen en ontplooit zich tot een grootse verslavingssong die de hele trieste leefwereld van de alcoholist doorloopt. Zachte Mitski met akoestische instrumentatie tegenover -out of nowhere- het fel contrasterend gospelkoor. Beresterke song over eerlijk tot de vaststelling komen dat men net als ‘family’ daarvoor drinker is geworden, dat men uiteindelijk alleen maar leeft op loze en gebroken beloften. Song des te imponerend tot leven gebracht in die aardedonkere video van Bug Like an Angel.

Buffalo Replaced staat dan zowat voor de vervlogen countrypopsound van de rest van het album. Met Mitski als een volleerde Dolly Parton ontwikkelt zich in de song langzaam een dosis wilde Velvet Underground-energie die finaal mooi culmineert in aanhoudend onstuimige pianoaanslagen.

Een triomferende ballad als Heaven zit vol religieuze beeldspraak, dartelt voorbij als een luie vintage swing en gaat in zijn dramatiek gaandeweg over in volle orkestrale grandeur.

Een moedeloos verhalend The Deal opent ritmisch akoestisch. Het is Mitski’s parabel over ruilen van je ziel met de vogel op een lantaarnpaal, gewoon om ervan af te zijn, om pijn eindelijk te voelen verzachten. Wat een morbied,  beklijvend pareltje van songwriting, uitrollend in wervelende percussie.

In het weer originele When Memories Snow staat ze contemplatief stil bij het onbevredigend laten dansen van herinneringen op de rand van je geweten. Een romantische lovesong voor haar partner is het zachte folky My Love Mine All Mine. Een rauw hymne van ontroerende dankbaarheid over enkel de liefde die ultiem  zal overblijven als alles van haar, haarzelf incluis, zal zijn verdwenen. Het met pedalsteel countrygedreven The Frost klinkt weer post-apocalyptisch wanhopig, doordrengt als het is van vereenzaming en isolatie. Het complexe Star gaat over de herinnering van geliefden die nog om elkaar geven omwille van wat intussen voorbij is. Prachtig gekaderd door een voortdurend atmosferisch aanzwellend Baba O’Riley-orgel dat de song uiteindelijk ook naar een opzienbarend hoogtepunt doet opstijgen.

Na de hondenwalk van Sylvie Kreusch is er nu ook Mitski’s I’m Your Man, dus geen Cohen-cover hier. Vervuld van ruwe zelfspot en wroeging over het afbreken van een ongelijkmatige relatie met een hondstrouwe partner. Zullen de honden nu de jacht inzetten en Mitski naar de hel sleuren? Een filmisch Morricone-koor, ondersteund met steeds aanhitsender wordend gesnauw voorspelt alvast weinig goeds.

Het hoopvolle I Love Me After You eindigt het album met een meditatie over het gevoel van persoonlijke groei, bevrijding en zelfacceptatie na het afsluiten van een relatie. Mitski doet weer vrij wat ze wil en stapt poedelnaakt door het huis. De song kruipt in slow motion voort naar een euforische shoegazy climax vol effect.

Elf songs passeren zo in een ruk, ook nu absoluut wars van hitgevoeligheid. Maar je zet ze toch spontaan op repeat. Je herkent de vele hoogtepunten in hun intens pakkende schoonheid. Hier is een geweldige zangeres aan het werk, in een intiem album met een eigen geluid, altijd relaxed, betoverend, bevreemdend. Het sleept mee in zijn kwetsbare melancholie, Mitski’s sterke emoties, haar aparte barok en epische bombast vermengd met americana en country. Zoals al vermeld is haar poëzie verheven en to-the-point, zowel wrang als grappig soms tegelijk en vol verrassende beeldspraak. Voor wie er nood aan heeft inhoudelijk bovendien even helend als therapie. Een schitterende passage aldus zonder meer dit The Land Is Inhospitable And So Are We voor wie belangstelling kan opbrengen voor de ontdekking van de warme ziel van het album. Die waart nu rond in een onherbergzaam land, het Amerika van vandaag op de helling. Maar Mitski is er op het einde van het album -overigens ook haar laatste woorden in I Love Me After You – een lichtende koningin in geworden. Mitski, zeker ook een nieuwe queen of songwriting. And so, we love her.