De Amerikaanse muzikante Mitski laat ons weer een nieuw gedeelte van haar dagboek lezen. Zo voelt het nog steeds. Waar dat ooit gepaard ging met bombastische emo rock, schuift het steeds verder op naar pop en electronic. Op vorig album Be the Cowboy werd al duidelijk dat de muzikale invulling, de stijlvorm zoals je wilt, er niet echt toe deed. Haar gevoelens, gedachtes en het te maken punt komen hoe dan ook over. Al vanaf de eerste zin hoor je: dit is Mitski!

“Let’s step carefully into the dark, once we’re in, I’ll remember my way around” is die eerste zin in Valentine, Texas. De al eerder gehoorde 80’synths zijn terug, maar klinken een beetje als een dodenmars. De camp die ons eerder nog deed denken aan horrorfilms is weg. Ze klinkt afstandelijk en leeg, met ergens gelukkig nog dat sprankje hoop en verlangen. Geen refrein, geen catchy melodietje. Zo is er al direct geen houvast om dit een ‘lekker aanstekelijke’ plaat te maken. Vol twijfel en pijn bezingt ze haar creatieve proces in Working for the Knife , dat op meerdere manieren kan worden opgevat. Heeft ze de goede carrièrekeuze gemaakt om voor muziek te gaan? Maar mensen willen toch juist over haar pijn en verdriet horen? Het verkoopt. Wat s an bel of je eigen welzijn? Zowat de helft van Laurel Hell kan zo worden opgevat. De track I Guess kan zelfs worden gezien als een afscheidsbrief aan haar leven hoe het nu is. Ook een afscheidsbrief naar haar muziek carriere? Je zou het bijna denken:  I’ll have to learn to be somebody else. It’s been you and me since before I was me. Without you, I don’t yet know quite how to live.

Maar zoals altijd kan het allemaal weer dubbel worden opgevat en zou het geen Mitski album zijn als het niet vol stond van relatieproblematiek.  De liedjes waarop deze laag het meest naar voren komt zijn ook een aantal van de singles. Catchy tracks, vrolijk zelfs, maar met een addertje onder het gras natuurlijk: echt vrolijk zijn de tracks tekstueel niet. Dat voelt ook gelijk anders: vlakker, (over?)vermoeid en een tikje gedesinteresseerd.  Zijn die tracks er om aan verwachtingen te voldoen? Gewoon een paar singles op voorraad te hebben?  Nou ja, die aanname is niet helemaal eerlijk. Daarvoor klinkt het namelijk nog steeds te eerlijk en openhartig. Maar toch, je hoort meer passie in de introverte, moeilijk in het gehoor liggende tracks dan bij die catchy popsongs.

Zo heeft ze met Laurel Hell wederom een intiem kijkje gegeven in haar hoofd. Misschien voor de laatste keer? Of is het slechts het begin. Het begin voor een Mitski die haar rol als artiest een andere invulling gaat geven? De twijfel is hoorbaar in alles. Begrijpelijk, maar als resultaat nu klinken de uitbundige popsongs nu afgevlakt en vermoeid. Terwijl de introspectieve tracks qua emotie en tekst goed in elkaar zitten, maar niet kunnen rekenen op een sterkere muzikale invulling. Vaak te monotoon een eenvormig. Desondanks zijn juist deze tracks nog steeds wel de sterkere. Tussen de wal en het schip, heet het geloof ik. Dan kun je als liefhebber alleen maar hopen dat Mitski niet verdrinkt en straks weer glorieus boven komt.